Papież Benedykt XVI powiedział w katedrze św. Jana Chrzciciela w Warszawie, że Wielkość Chrystusowego kapłaństwa może przerażać. Nawet Matka Boża, Aniołowie, nie mają takiej władzy by w imię Boga przebaczać grzechy i składać Najświętszą Ofiarę. Cała ludzkość nie ma takiej siły by te dwa cuda urzeczywistnić. Kapłani są niezastępowalni i tylko przez nich Bóg chce otwierać drzwi do Królestwa Niebieskiego. Jednak spoczywa na nich ogromna odpowiedzialność, która może przerażać w stosunku do zbawienia ludzi. Jego decyzje nie dotyczą tylko doczesności ale i wieczności. Jego błędne wypowiedzi lub zaniedbania w realizacji powołania mogą w życiu ludzi doprowadzić do nieodwołalnych, złych skutków. Jakże ważne jest dziś, by ksiądz był osobiście wierny Bogu żyjąc w łasce uświęcającej i nauczaniu tradycyjnemu Kościoła świętego. Jeśli on się pogubi, również setki ludzi może nie osiągnąć celu życia jakim jest zbawienie.

Obecnie częściej księża piszą o małżeństwie niż o sakramencie, który ich konstytuuje. Na samym początku rozważań trzeba sobie uświadomić, że bez sakramentu kapłaństwa kościół przestaje istnieć. Kapłan jest osobą, która urzeczywistnia dzieło zbawcze Chrystusa. Bez jego posługi nie ma innych sakramentów: jak chrztu, spowiedzi, uzdrowienia chorych, Eucharystii, bierzmowania. Księża mają więc swój niezastąpiony udział w odrodzeniu świata i człowieka. Dla tego św. Pacjan w kazaniu swoim głosi, że nowy człowiek rodzi się przez ręce kapłana.

Nawet święte miejsca, gdzie, były objawienia Matki Bożej, bez właściwej postawy księży kustoszy pustoszeją. Dlatego św. Ks. Jana Maria Vianney powiedział, że Największym darem Serca Jezusa dla ludzi, jest ksiądz.

W jakimś sensie kapłan diecezjalny czy zakonny jest przez władzę Chrystusa, jaką otrzymał w dniu święceń, pra sakramentem. Bóg przez nich udziela wiernym koniecznej do zbawienia łaski Bożej. Istnieje pojęcie Kościoła jako powszechnego sakramentu zbawienia, to ogólne stwierdzenie w szczególny sposób odnosi się do posługi księży. Oni są podwaliną innych sakramentów i przekazicielami łaski Bożej. Dzięki nim Boży plan zbawienia może się realizować i trwa.

 Ludzie, kiedyś o tym wiedzieli i dlatego z wdzięczności i szacunku całowali ręce kapłana. Czasem nawet sam ksiądz nie zna swej wielkiej godności. Znana jest historia, kiedy starszy mężczyzna chciał pocałować ręce młodego wyświęconego kapłana. Ten się wzdrygał i wzbraniał przed tym, więc on się zdenerwował i powiedział głośno. Ja Chrystusa chce ucałować a nie ciebie.

Ważne jest też właściwe nazewnictwo tego sakramentu. Kiedyś określano je łacińskim słowem sacerdos. Oznaczało ono dającego świętość. Pierwszy człon sacer – świetość, drugi dos – posag. Zastąpiono to adekwatne do urzędu kapłańskiego słowo nieprecyzyjnym słowem prezbiter, które z greki oznacza przewodniczącego. Jeśli będzie się zmieniało tak ważne słowa to z czasem też sam kapłan zmieni do siebie stosunek, a także wierni.

Kapłana też określa się też zwrotem in persona Christii. Czyli osoba, która uobecnia Chrystusa i Jego reprezentuje oraz jest w Nim. Dlatego ksiądz powinien nosić strój duchowny – sutanna, która go odróżnia od innych osób, oraz powinien dążyć do doskonałości, by Boga godnie reprezentować wśród ludzi, przez liczne cnoty, jakimi powinien być przyozdobiony. Wymaga to od niego głównie cnót względem Boga: wiary, nadziei miłości, pobożności, Bojaźni Bożej, a względem bliźnich: czystości serca, miłosierdzia, ofiarności w duchu służby Bogu.

Przez sakrament kapłaństwa ksiądz, staje się ambasadorem Boga na ziemi, stąd winien angażować się w sprawy związane z dobrem narodu, by kierował się on Bożymi przykazaniami. Kapłan ma większą władzą niż władza cywilna. Dlatego powinien ją napominać, gdy ona błądzi. Jest on jak ojciec rodziny, którego zadaniem jest ochrona, jemu powierzonych dzieci. Również, ku temu zadaniu otrzymał przywilej orzekania co złe i dobre oraz obowiązek przeciwstawiania się niesprawiedliwości. Na szczęście w Polsce na przestrzeni dziejów mieliśmy wielu księży, którzy nawet oddali życie w obronie prawdy nie bojąc się represji jak: św. Bp. Stanisław, Andrzej Bobola, ks. Ignacy Skorupka, ks. Roman Kotlarz, bł. Ks. Jerzy Popiełuszko.

Sakrament kapłaństwa łączy się z sukcesją apostolską, czyli władzą Chrystusa jaką przekazał pierwszych apostołom. Następnie Oni w Jego imię to uczynili kolejnym pokoleniom księży. Sukcesja apostolska trwa aż do dziś. Należy jej się dobrze przyjrzeć. Ta zbawcza moc Chrystusa jest darem udzielanym danej osobie przez biskupa. Trzeba zaznaczyć, że przełożony duchowny, który udziela święceń kapłańskich jest ich tylko szafarzem, a nie twórcą, lub właścicielem. Ten sakrament posiada dana osoba, która go przyjęła. Lecz i ona musi wiedzieć, że jest on darem zobowiązującym dla wiernych.

            Skoro już wiemy kim jest ksiądz, zastanówmy się co powinien czynić. Jego głównym zadaniem jest sprawowanie kultu Bożego czyli głównie Najświętszej Ofiary. Kapłan jest ściśle związany z Najświętszym Sakramentem. Nawet jednego dnia w Wielki Czwartek wspominamy te dwa sakramenty. Rano jest Msza św. Krzyżma świętego w katedrze, kiedy dokonuje się odnowienie przyrzeczeń kapłańskich oraz wieczorem Msza, która przenosi nas do Wieczernika i wydarzeń wielkiego Piątku jak ciemnica. Nie ma Kapłana bez Mszy świętej i nie ma Mszy świętej bez kapłana!!! Jednym wielkim zadaniem księdza jest przystępowanie do ołtarza Bożego i trwanie przy nim w składaniu ofiary. Wtedy ksiądz staje się pośrednikiem łączącym Niebo z ziemią i wyjednującym błogosławieństwo Boże oraz liczne łaski dla wiernych jak łaska uzdrowienia itd. Ksiądz, który podnosi Hostię świętą i kielich Krwi Pańskiej staje się głosem Chrystusa, który wyjednuje łaski miłosierdzia dla ludzi i świata u Ojca Niebieskiego. Nie ma innego, ważniejszego zadania. Ksiądz, który z wiarą podczas Mszy świętej stoi przy Krzyżu Chrystusa uświęca siebie i innych.

Całe więc życie kapłana ma swój początek w Mszy Świętej i również swój koniec. Jest to wielkie zaproszenie do rozważania męki pańskiej i urzeczywistniania odkupienia Chrystusa wśród wiernych. Jezus powołał apostołów aby mu towarzyszyli, słowa Pójdź za mną z greki tłumaczy się towarzysz mi. Ksiądz powinien duchowo być przeniknięty bożą obecnością i pozostawać z Chrystusem. Sam najpierw musi zadbać o własną duszę, by móc pomagać innym. W ten sposób przygotowany lepiej uczestniczy w wydarzeniach zbawczych, które nie są tylko czytaną ewangelią na dany dzień, lecz wydarzeniami aktualnymi, jakie widzi i jakie przez niego się dokonują. Poprzez, wiarę, nadzieję, miłość kapłan wiernie towarzyszy Jezusowi Chrystusowi. Można powiedzieć, że do końca i widzi Boga działającego przez jego myśli, ręce, słowa.

Po Mszy świętej kolejną formą kultu Bożego jest praktykowanie nabożeństw. Ksiądz, winien je rozkrzewiać w parafii, gdyż są one jak gałęzie wyrastające z jednego pnia jakiem jest Msza święta. Człowiek, który przyjmuje Komunię świętą, chce wyrażać swoją wdzięczność i miłość czcząc Boga w jego przymiotach lub świętych. To jest nasze katolickie dziedzictwo o jakim wielu kapłanów dziś zapomniało przyjmując protestancką formułą koncertów pseudo ewangelizujących. W tym celu księża powinni częściej odprawiać Msze święte wotywne oraz wspominać świętych pańskich. Nabożeństwa, są sposobem nie tylko do oddawania czci Bogu, lecz naśladowania Chrystusa i trwaniu w duchowych owocach Mszy świętej.

Dopiero na drugim miejscu w życiu księdza jest głoszenie homilii i kazań. W Mszy świętej Trydenckiej homilia nie jest czynnością liturgiczną, dlatego kapłan przed jej wygłoszeniem ściągał manipularz i kładł go na ołtarz. Następnie po jej zakończeniu zakładał na lewą rękę. Życie duchowe i przełożenie jego na sprawy życia doczesnego powinno się stać głównym tematem jego wypowiedzi. Powinien torować Chrystusowi drogę do dusz ludzkich jak to czynił św. Jan Chrzciciel. Wymaga to z jego strony ukazania Miłości Bożej oraz ohydy i niebezpieczeństwa grzechu. Sam powinien być wyrobiony duchowo i mieć praktykę walki duchowej, by skutecznie innym przewodniczyć i ich nauczać.

Na trzecim miejscu w życiu księdza jest duszpasterstwo. Księża winni je podporządkować dwóm celom: Bogu i zbawieniu dusz. Wszystko co poza tym jest niekoniecznym dodatkiem. Ksiądz stwarzając różne inicjatywy powinien mieć jedną intencję, by przybliżać ludzi do Boga. Nigdy działalność duszpasterska nie może być pozbawiona nadprzyrodzonych celów i racji. Jeśli by tak było, duszpasterstwo stało by się sidłem złego ducha dla samego kapłana i wiernych.

Ksiądz nie musi byś specjalistą poza swoją dziedziną jaką jest życie duchowe. Papież Benedykt XVI powiedział: Wierni oczekują od kapłanów tylko jednego, aby byli specjalistami od spotkania człowieka z Bogiem. Nie wymaga się od księdza, by był ekspertem w sprawach ekonomii, budownictwa czy polityki. Oczekuje się od niego, by był ekspertem w dziedzinie życia duchowego^[1].

Przez swoją posługę i trud księża ratują ludzi przed ponownym zepsuciem grzechem. Zachowują ich wolnymi od wpływu świata. To nieoceniona rola kapłanów, która czyni z nich ratowników dusz. Oni nie tylko od zła zachowują, lecz przeprowadzają ze śmierci do życia. Każdy sakrament pokuty, to wskrzeszenie do życia z Bogiem i dla Boga, to ponowne wejście na drogę doskonałości.

Te wszystkie zadania i role kapłańskie streszczają się w jednym – uświęceniu ludzi. To największa misja księdza w stosunku do ludzi, która wymaga od niego osobistej, nieustającej modlitwy, dyscypliny, studium Pisma Świętego i tradycyjnej nauki Kościoła, oraz zdolności walki o dusze ludzkie.

By blask światła księdza nie był przyćmiony, chciałem teraz skierować kilka myśli do wiernych. Dziś kapłani w oczach świeckich bardzo często nie mają szacunku. Na pewno jest to też z ich winy oraz zaniedbań w rodzinie. Jednak myślę o pewnej kreowanej arogancji względem księdza. Jest to cecha protestancka. Składa się na nią wiele czynników. A więc po kolei.

1. Niewłaściwa rola świeckich liderów, katechistów, szafarzy. Ich obecność i posługa w kościele umniejsza niezastąpioną funkcję księży jaką mają pełnić względem wiernych. Przejmują oni to co do nich nie należy, czyli wykonują zadania kapłanów. Następnie bardzo często mają lekceważący stosunek do księży jako ich równorzędnych znajomych. Bardzo często u tych samozwańczych liderów pojawia się pycha, która rujnuje ich pojmowanie kapłaństwa i również złą ocenę roli księdza u wiernych. To jest zmora prawie wszystkich wspólnot, gdzie ksiądz nie ma rzeczywistej władzy a mają je jakieś pary prowadzące lub inne osoby nieupoważnione przez Boga.

2. Do spaczeń w tej kwestii dochodzi też w sytuacji, kiedy siostry zakonne, lub świeckie kobiety, chcą kierować księdzem i mówić mu co powinien robić. Byłoby to tragedią tego księdza i Kościoła świętego. Może ksiądz się zastanowić nad sugestią danej osoby, lecz on z ramienia Bożego ma kierować sprawami zbawienia dusz. Kobiety mogą w dobrej wierze ugotować księdza i odwieść od pełnienia woli Bożej. To Bóg przez Ducha Świętego go prowadzi. Jeśli ksiądz będzie słuchał świeckich lub nie daj Boże chciał im się przypodobać, zginie.

Kobiety z natury swojej mają wielkie plany i oczekiwania w które chcą wciągnąć również księży, lecz nie mają daru rozeznawania, który jest darem jaki ksiądz ma z natury, że jest mężczyzną oraz z łaski sakramentu kapłaństwa. Dziś w tym chaosie każdy robi nie to co trzeba i co do niego nie należy. My natomiast musimy to porządkować i wracać do planu Bożego, gdzie każdy wykonuje swoje zadania, które Bóg od niego oczekuje.

Zakony żeńskie wymierają, bo nie prowadzą ich księża, lecz zakonnice, które robią co chcą bez konsultacji lub zależności od doświadczonego księdza. Również z tego powodu gaśnie apostolat tych zgromadzeń.

3. Brak szacunku względem księdza jest też spowodowany brakiem wiary i świadomości czym jest Msza święta.

4. Trzeba mieć świadomość, że cały przemysł filmowy, kultura i inne środki masowego przekazu niszczą obraz księdza katolickiego, przedstawiając go jako zwyrodnialca i osobę, której nie można zaufać.

5. Ksiądz też nie ma szacunku, bo sam siebie nie szanuje, a często nie wie kim jest i jaka jest jego misja.

6. Świeccy mają złe oczekiwania względem księdza. Nie jest on po to by było fajnie, by organizował festyny. Jest jak Ojciec, który ma wymagać przestrzegania Bożych przykazań, oraz dać Boga i prowadzić do świętości. Nie musi dbać o dom parafialny itp., lecz ma rozmodlić ludzi i być na ile to możliwe obecny w ich życiu.

7. Bardzo ważne jest przebaczenie względem księży. Czasami drobny ich błąd urasta do skali wielkiego problemu. Przecież rozgrzeszają was, czy ludzie, którzy dostają od nich tak wiele muszą trwać w urazach?

8. Świeccy nie zrozumieją księży, bo nimi nie są. Co wierny może wiedzieć o życiu i problemach księdza i jeszcze w tych czasach. Ten tylko może coś na ich temat powiedzieć co ich kocha i modli się za nich.

9. Księży w Polsce niszczy obmowa, która jest dowodem wielkiej pychy wiernych. Ludzie niemalże już są bogami i stwierdzają ten jest zły, ten jest dobry. Nie poprzestają na tym, lecz ich przekreślają oraz mówią to otwarcie innym, roztaczając złą opinię na temat jakiegoś kapłana. Często jest to czynione bez głębszej refleksji, pochopnie oraz niszczycielsko.

10. Świecki powinien pamiętać, że ksiądz nie jest jego kumplem z budowy, znajomym z klasy, lecz niemalże jak król. Jest wybrańcem z tysięcy, jego dłonie są jak relikwie, bo trzymały dzisiaj Ciało Chrystusa. Z tego powodu powinien obdarzać go zewnętrznymi aktami szacunku.

Obowiązki wiernych względem księdza:

1. Każdy powinien modlić się za księży.
2. Winien pomóc księdzu się utrzymać, by miał za co żyć, szczególnie kiedy jest prześladowany.
3. Jeśli nie ma gdzie mieszkać dać księdzu schronienie.
4. Powinien księdza szanować i słuchać i być lojalny względem niego.
5. Wyrażać na zewnątrz cześć do księdza.

---

[1] Benedykt XVI, Przemówienie Benedykta XVI w archikatedrze św. Jana w Warszawie – Podróż apostolska do Polski 25-28.05.2006, w: https://opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/benedykt_xvi/podroze/pl_20060525_2.html.