Uwaga!  Fałszywe objawienia

Mamy dziś wysyp fałszywych proroków i mesjaszów.  Gdyż diabeł, też chce zwodzić dusze pobożne i wprowadzić je w błąd. Mogą temu ulec jak mówi Jezus nawet dusze wybrane (por. Mt 24, 23- 24).  Z  ducha odstępstwa  powstają  setki fałszywych objawień. Mogą one mieć swoje pochodzenie w : 1. działaniu złego ducha, 2. chorobie psychicznej, 3. chęci oszukania innych dla zawłaszczenia dóbr materialnych lub zbudowania swojej pozycji lub celów politycznych.

Fałszywe objawienia mogą też skutecznie preparować przez służby specjalne obcych wywiadów dla np. kolonizacji danego kraju. Niektórzy mają taki tupet, że nazywają się namaszczonymi. Namaszczony oznacza Chrystusa. Czyli osoby mające proroctwa nazywają się Bogami.  Ciekawe, kto ich namaścił? Tworzą Księgi Życia, w który zamieszczają swe przekazy. Nie wystarczy Pismo Święte?  Twierdzą, że w Polsce będą budować Nową Jerozolimę. To niech to z radością czynią z powodzeniem w Palestynie. W Ojczyźnie naszej budujmy miejsca pracy dla Polaków i będzie dobrze. Wystarczy już tych namaszczonych przez masonów w polityce i kościele!

Metoda manipulacji jest zawsze podobna. Pseudo prorocy odwołują się do prawdziwych objawień by pozyskać uwagę innych. Wykorzystują ich autorytet oraz   dodają do nich jak rabini do pięcioksięgu swoje komentarze i interpretacje.  Z czasem ich działalność prowadzi do tego, że prawdziwe objawienia lub istotne modlitwy zostają zasłonięte i zastąpione, ich twórczością. W ten sposób wierni tracą łaski odchodząc od właściwych dobrych orędzi od Boga oraz tradycyjnych modlitw mających w sobie najwięcej mocy Bożej.

Niestety  te fałszywe objawienia a z nich wynikające modlitwy mają głównie osłabić osobę wierzącą a potem zwieść. Osoba pobożna odchodzi od pięknych tradycyjnych nabożeństw na rzecz małostkowych, nie wiarygodnych praktyk religijnych. Ludzie przestają odmawiać Różaniec święty, a odmawiają np. koronkę zaopatrzenia, lub tysiące modlitw jak w Pieczęci Boga Żywego. Człowiek też przestaje się modlić własnymi słowami. Głównym jednak niebezpieczeństwem są zmiany doktrynalne w fałszywych objawieniach. Może się też radykalizm religijny przeobrazić w tworzenie sekt i izolacje od osób, które mają inne przekonania.

Fałszywe objawienia można rzec są produkowane na potrzeby nieutwierdzonych, bazują na ludzkiej ciekawości i chęci zajrzenia w przyszłość. To ten sam mechanizm co u wróżek tylko inaczej opakowany. Wiemy, że łączy się to z przekroczeniem pierwszego przykazania. Nie potrzebujemy znać żadnych niesprawdzonych i potwierdzonych przez Kościół święty  objawień!!!

Przyczynami tego stanu rzeczy jest niski stan wiedzy religijnej, brak zdolności samodzielnego myślenia i krytycyzmu oraz brak interwencji ze strony księży. Często też uciekają od tych  tematów, w których ludzie chcą zweryfikować swoje poglądy.

Wskazania do unikania fałszywych objawień i grup:

1. Przecież Bóg daje nam  na co dzień swoje Słowo w pierwszym czytaniu i Ewangelii. Na tym trzeba się skupić, a  rozszerzać dodatkowo przez dobrą tradycyjną lekturę duchową. Chwała Bogu za wielką obecnie ilość reprintów wspaniałych książek i modlitewników.  Polacy nie mają duchowości rabinistycznej i nie muszą robić czegoś co jakiś guru im kazał np. skakać, śmiać się itp.. Jednak psychoza, moc złego ducha robi spustoszenia w głowach wiernych i dają się  oni zwieść.

2. Dobrze jest praktykować nabożeństwa, które mają co najmniej z dwieście lat i nie było co do nich zarzutów. W ten sposób przechodzą one do kanonu tradycyjnych modlitw Kościoła świętego.

3. Jeśli w danej grupie nie ma księdza lub nie ma on decydującej roli tylko udziela sakramentów to znak, że rządzą w tej grupie świeccy. Jest to społeczność fałszywa i działająca po za kościołem. Jeśli nie mamy z nimi styczności unikamy w tedy możliwości fałszywych nabożeństw, które wynikają z fałszywych objawień.

Różne grzechy języka wrzuca się do jednego worka. Tymczasem należy rozróżnić rodzaje tego słownego zła, by za nie odpowiedzieć przed Bogiem oraz uniknąć ich w przyszłości. Bardzo często są one popełniane, gdyż ludzie nie zdają sobie sprawy z ich niebezpieczeństwa. Zapominamy, że słowa mają moc czynienia dobra i zła. A święta Faustyna widziała w piekle osoby, które tam się znalazły poprzez grzechy języka. Najbardziej niebezpiecznym grzechem jest grzech bluźnierstwa. Polega on na wypowiadaniu przeciwko Bogu – wewnętrznie lub zewnętrznie – słów nienawiści, wyrzutów, wyzwań, na mówieniu źle o Bogu, na braku szacunku względem Niego w słowach, na nadużywaniu imienia Bożego (KKK nr 2149).

Bluźnierstwo to znieważanie czegoś powszechnie szanowanego, szczególnie tego, co religia uznaje za święte¹. 

Bluźnierstwo też można uznać za przypisywanie sobie boskich przymiotów. A nawet więcej – dana osoba uznaje się nie tylko równa Bogu, ale i od Niego ważniejsza. Z powodu niewyobrażalnej pychy ma determinację, by Jemu rozkazywać, co On ma czynić. A jeśli On tego nie spełni, rzuca obraźliwe, bluźniercze i fałszywe oskarżenia oraz wyraża swoją demoniczną niechęć do Jego Osoby i wszystkiego, co z Nim związane, łącznie z Kościołem Świętym. Niestety bluźnierstwa stały się dziś bardzo powszechne i najwięcej ich popełniają dzieci i młodzież, którzy zostali oderwani od rzeczywistości wiary.

Przyczyny

Przyczyny są te same jak przy innych grzechach.
Pierwszym powodem jest przesadna koncentracja na sobie, która wynika z błędów wychowawczych popełnionych przez nadopiekuńcze matki lub jeszcze bardziej, babcie, które demoralizują dzieci. Czynią to, pozwalając im na wszystko i nie potrafiąc karać za popełnione przez nie złe postępowanie. Ograniczają się do słownych uwag, lecz nie potrafią wyegzekwować nic w ich postępowaniu. Poza tym negują polecenia rodziców, które wydają się im zbyt surowe. Ulegają ciągle wnukom, które niezaspokojone w swych potrzebach, wyrażają to histerycznym płaczem lub udawanym niezadowoleniem. Poza tym pęd za pieniądzem sprawia, że problemów się nie rozwiązuje, bo nie ma na to czasu. A złe rozwiązania wychowawcze kumulują bałwochwalcze podejście do dziecka. W ten sposób utwierdza się w młodym przekonanie, ze stoi ponad prawem i że to on jest najważniejszy.

Druga przyczyna to zły system wychowania, jaki dziś jest w szkołach. Jako najważniejszą wartość uznaje się tzw. dobro dziecka, jego samorealizację, czy dobra materialne. Niestety nikt nie uczy młodego człowieka, że to nie on jest najważniejszy. Nie przedstawia się też porządku Bożego. Poza tym, nie mówi się o tym, że dziecko musi się podporządkować innym, np. rodzicom oraz im pomagać. Nie oznacza to zakwestionowania jego wolności, lecz uznanie hierarchii wartości, którą trzeba zachować. Tym samym w domach i przedszkolach powstaje panteon nowych bogów, tzw. „świętych krów”, których nie można ruszyć i mogą robić co chcą i dzieje się to za ogólną aprobatą. Problem pogłębia się z powodu lekceważenia ojców przez matki. Publicznie i słownie oraz przy dzieciach zwracają się one w nieodpowiedni sposób do małżonków i bardzo często po prostu ich lekceważą. Dzieje się to nawet przy stole, gdy kobiety najpierw podają posiłki dzieciom, a dopiero potem mężowi. Albo wprost mówią mężowi, żeby zjadł resztki. Takiej tradycji nie było i jest to novum XX wieku.

Kolejnym powodem są filmy, w których bohaterowie bluźnią Bogu i jest to ukazane jako coś normalnego, często jako słuszna manifestacja złości. Brak szacunku jest promowany przez media, wiec jest co naśladować. A szczególnie to lekceważenie odnosi się do Boga. Starsze pokolenia miały bojaźń Bożą i światopogląd jasny, który nie ośmielał się buntować tak wielkiemu Bogu. Dziś jednak stają przed Stwórcą zastępy ludzi nieokrzesanych, którzy miotają w jego stronę piekielne kule bluźnierstw.

Powodem głównym bluźnierstw jest sam wcielony diabeł. Jako upadły anioł nie przestanie zwodzić ludzi i okłamywać ich dla pozyskania ich dla piekła. To on w głowach ludzi czyni zamianę. Dobrego, miłosiernego, sprawiedliwego i wszechmocnego Boga przedstawia jako Złego, niemiłosiernego, niesprawiedliwego, słabego itd. Niestety ludzie, z powodu różnych zniewoleń, akceptują to kłamstwo. Wydaje się to niemożliwe, a jednak to się dzieje. Jest to nie do pojęcia. Schemat działania diabła jest podobny jak u złodzieja. To on okrada daną osobę, lecz dla zmylenia pościgu woła na inną osobę, że to ona to zrobiła. To szatan, wraz z innymi podległymi sobie demonami, zabiera ludziom kochającą rodzinę, zdrowie, pokój, miłość i inne dobra. Potem rzuca oskarżenia na ten temat względem Boga, wkładając w myśli słowa: To On jest temu winien!

Bluźnierstwa mogą wynikać z powodu zwiedzenia, czy oszustwa, gdzie człowiek jest okłamany i nie jest do końca tego świadomy. Lecz zdarzają się coraz liczniejsze bluźnierstwa świadome, w których człowiek jest już utwierdzony w nienawiści do Boga i chce go obrazić. Czyni to, gdyż już czci szatana i jest to konsekwencją jego przynależności do niego. Skutkiem bluźnierstwa jest zerwanie przymierza z Bogiem i utracenie wszelkich łask nadprzyrodzonych (a czasem przyrodzonych), które mogą nawet doprowadzić do śmierci fizycznej, np. poprzez popadnięcie w obłęd lub poniesienie natychmiastowej kary Bożej. Następstwem bluźnierstw bardzo często są świętokradztwa. Osoba, która bluźni Bogu, dokonała wyboru i już nie ma dla niej ratunku, jeśli sama pokornie nie zwróci się do Boga o przebaczenie. Oto przykłady dwóch kar za bluźnierstwo:

Reformacja

Nowinki religijne dotarły też do Gostynia i urzędujący w tym czasie Jan Gostyński dał im wiarę, odstępując od religii przodków. Jego syn również Jan, nie tylko stał się gorliwym protestantem, ale i wojującym reformatorem, który występował zbrojnie przeciw katolikom, do czego podżegała go Anna Zborowska, którą pojął za żonę. W jej sercu nie było litości, sama dosiadała konia i pędziła na czele okrutników, by grabić i mordować. Mówiono o niej, że zaprzedała duszę diabłu.

Zamach na farę

Pewnego dnia, podchmielone towarzystwo postanowiło w pijackim amoku spalić gostyńską farę. Wyruszyli z zamku z pochodniami w dłoniach. Jakież było ich przerażenie, kiedy w otwartych drzwiach kościoła zobaczyli duchy zmarłych przodków, którzy stanęli w obronie świątyni. Żaden z napastników nie znalazł dość odwagi, aby przekroczyć bramy kościoła. Uciekli w popłochu, ale na tym nie poprzestali.

Profanacja

Następnym razem udali się na Świętą Górę, gdzie od wieków stał mały kościółek, w którym pobożny lud oddawał cześć Najświętszej Panience. Szczerą nienawiścią darzyła Anna figurkę, gdzie zbolała Maryja trzymała na kolanach umęczone ciało swojego Syna. Rozkazała więc, aby posiekać ją na drobny mak. Cóż z tego, skoro pod razami szabli drewniana figurka nie odniosła najmniejszego uszczerbku. Rozwścieczyło to Annę i rozkazała wrzucić figurę do ognia. Ale i tym razem płomienie nie imały się rzeźby, a ognisko wyraźnie przygasło. Nie widząc innego sposobu, kasztelanka sama zsiadła z konia i osobiście wrzuciła figurę do studni, a następnie rozkazała zasypać ją końską mierzwą.

Kara

Świętokradcy wrócili do zamku urządzając kolejne hulanki i orgie. Niedługo potem nad Gostyniem rozszalała się burza, która zmiotła z powierzchni ziemi zamek i wszystkich jego mieszkańców. Rankiem zdumieni mieszkańcy na Zamkowej Górze zobaczyli tylko zgliszcza i gruz, a po okrutnej załodze nie pozostał ani jeden ślad.

Święta Góra

Na Świętej Górze, gdzie nadal pobożny lud przychodził do zniszczonej kapliczki zdarzył się cud. Pastuszkowie dostrzegli, że nad studnią nieustająco jarzy się świetlista łuna. Mądry kapłan rozkazał rozkopać studnię i zbadać jej wnętrze. Odkryto tam znieważoną ale nietkniętą Pietę, której ocalenie poczytano za cud.

Wkrótce w kapliczce umieszczono obraz Matki Bożej, przy którym wierni wypraszali nadzwyczajne łaski. I taki był początek sanktuarium Matki Bożej Róży Duchownej².

1. bluźnierstwo, Encyklopedia PWN: źródło … encyklopedia.pwn.pl/haslo/bluznierstwo;3878509.h… ↩︎
2. W lipcu 1944 Berta Bauer zebrała wychowanków przed kaplicą cmentarną i kilkakrotnie
   strzeliła do wiszącego tam krucyfiksu. Wypowiedziała przy tym słowa: „Gdyby Bóg istniał,
   powinien natychmiast mnie ukarać”. Zaledwie kilka godzin później zginęła, kiedy wóz, którym
   jechała do Konina, został ostrzelany przez samolot. Podobno umierając, bardzo cierpiała ↩︎

Obecnie mamy do czynienia z oceanem uzależnień. Na podstawie wiedzy duchowej możemy też stwierdzić, że są one też bardzo często przekazywane dziedzicznie, również kulturowo oraz społecznie. Jesteśmy obciążeni tymi grzechami, przez które zaborca pośrednio mógł łatwo nas zdominować. Wśród tych najbardziej powszechnych to alkoholizm i nierząd. Szczególnie zagnieździł się w zaborze rosyjskim. Władze zezwalały na to, a interesem tym głównie zajmowali się Żydzi. Łączyło się to ze zniewoleniem kobiet. Prostytutka podczas jednej nocy musiała przyjąć dwudziestu mężczyzn. Często umierały z wycieńczenia. To są informacje z danych policji w okresie międzywojennym. Prostytucja była w Warszawie powszechna i dla swoich mocodawców dochodowa. Niszczyła głównie te osoby, które się tego grzechu dopuszczały, a dalej całe rodziny. Upadek moralny w okresie międzywojennym był tak wielki, że niektóre kobiety chcąc mieć lepszy statut materialny, wynajmowały się jako prostytutki, by sobie dorobić. Obecne władze w Polsce też nie reagują i powszechna jest dziś praktyka tzw. tirówek. Jakiś czas temu wyszła afera, że międzynarodowa organizacja ONZ w Jugosławii, zajmowała się też tym procederem i czerpała zyski. Obecnie mamy już kluby z męskimi prostytutkami, gdzie klientkami są kobiety wyzwolone i mnóstwo klubów homoseksualnych. A przedstawiciele władz ratusza warszawskiego jawnie popierają tęczowe marsze. Można więc rzec, że ta carska dążność do zatruwania Polskiego ducha jest kontynuowana. Nic w tej kwestii się nie zmieniło, od czasów Stanisława Poniatowskiego i carycy Katarzyny. Pamiętajmy – narody niszczy się planowo przez zniszczenie każdej rodziny z osobna. Najlepsze efekty niszczenia w tej materii są w dziedzinie używek i nierządu, i w tym brylował zabór rosyjski. To one doprowadzają do rozpadu więzi małżeńskiej. W niej, zamiast królestwa miłości Bożej następuje królestwo zdrady, bólu i rozgoryczenia, oraz zatracenia. Zatrważająca ilość rozwodów potwierdza, że Polacy przestali wierzyć w jeden i nierozerwalny związek małżeński. Idą za modą z innych kultur i utopii zdegenerowanego zachodu Europy. Kobiety mają dzieci nie tylko z drugiego, lecz i trzeciego czy czwartego związku. A przyszywanych tatusiów i mamusi jest wiele.

Na pierwszą linię dziś wychodzi zagrożenie uzależnienia od tego grzechu w dostępności medialnej. Wirtualny świat daje niektórym pewnego rodzaju anonimowość, co staje się zachętą, by go popełniać. Na domiar złego, niebezpieczeństwo w stosunku do dzieci wychodzi z systemu edukacyjnego. Czyni się to, jak zawsze, dla ich dobra, by uświadamiać ich seksualnie. Lecz jak wiemy, ta delikatna intymna i osobista sfera człowieka potrzebuje dojrzałości i czasu, by stała się aktywną. Jako główny argument tej nauki jest przekazanie wiedzy do zaspokajania potrzeb seksualnych. Będą oni twierdzić, że człowiek nie może zapanować nad swoją płciowością, lecz musi dać jej wolność i satysfakcje. Ci seksedukatorzy – deprawatorzy będą uczyć tego dzieci, które nawet nie umieją czytać i pisać oraz liczyć, a także nie znają kierunków geograficznych. Według nich ta wiedza nie szkodzi, a nawet im się najbardziej przyda.

Ta deprawacja będzie miała w przyszłości wielkie tragiczne żniwo nie tylko uzależnień w kwestii seksualności, ale i zboczeń. Miejmy nadzieję, że rodzice rzymskokatoliccy nie pozwolą na to. A dzieciom przekażą tradycyjne modele rodziny i małżeństwa.

Tą dominację zła przez grzechy nieczyste, trudno nawet opisać. Zatrzymać ją może tylko łaska, jaką Jezus przekazuje nam w swoim świętym Kościele przez posługę prawowiernego księdza. Miejmy też przeświadczenie, że człowiek uzależniony, to człowiek zniewolony na łańcuchu diabła. A przecież przez łaskę prawdziwego Chrztu, to my, jak św. Michał Archanioł, powinniśmy związać złego, by nam nie zagrażał. Tymczasem jest bardzo często odwrotnie. Św. O. Charbel twierdził: Grzech przypomina truciznę – grzeszyć to zażywać truciznę. Nie bądźmy samobójcami, kochajmy i bądźmy miłośnikami dobrego życia w służbie Bogu i Ojczyźnie. Lepiej smakuje wolność duchowa będąca czystością serca niż gorycz i otchłań ciemności.

To powszechne uwikłanie ludzi w grzechy nieczyste w dzisiejszej dobie powoduje konieczność osobnego ich pouczenia w kwestii panowania nad popędem płciowym.

Cnota czystości serca to cnota umiarkowania

Symbolem jej jest lilia, która zachwyca i jest biała, jako znak nieskazitelności dobrych obyczajów. Cnota czystości jest wolnością od brudu grzechu zmysłowego. Daje to danej osobie radość i zdolność bycia mieszkaniem Boga. Dzięki tej sprawności duchowej są możliwe zdrowe więzi z osobami płci przeciwnej. Nie mając wewnętrznej skazy przez ciągłe upadanie w grzechy nieczyste, dana osoba może zachować w sobie skarby duchowe. Jeśli jednak młody człowiek ulegnie i będzie popełniał grzechy nieczyste, ugrzęźnie w poważny nałóg. Będzie to nieszczęściem jego duszy i ciała, oraz przyczyną licznych udręczeń. W przyszłości stanie się to powodem niezdolności do wierności w małżeństwie lub życiu kapłańskim.

Natomiast symbolem nieumiarkowania jest kozioł. Potrafi on jeść cały czas i umrzeć z przejedzenia. Dramatem tego grzechu jest brak zdolności powstrzymania się od tego, co nas zabija i degraduje. Takiego człowieka nie są zdolne zatrzymać żadne świętości. Nieczystość jest grzechem, a ten jest trucizną, która doprowadza do paraliżu woli i rozumu.

Władze duszy rozum i wola

Człowiek ma hamulce potrzebne do powściągliwości, gdyż nie jesteśmy stworzeni jako istoty bezwolne. Tą siłą naszą jest rozum i wola. Grzech uzależnienia rozluzowuje nasze zdolności odmowy względem tego, co rozum przedstawia nam jako coś złego. Najpierw jesteśmy zdecydowani by odmówić, lecz jeśli od razu zdecydowanie nie odrzucimy pokusy – z czasem nasze hamulce się ścierają i dłuższa jest droga hamowania, aż w ogóle tego nie robimy, lecz przyspieszamy w tym co złe. Jeszcze kiedyś ludzie potrafili to ocenić. Przy takim bałaganie idei, które zakłócają widzenie moralne naszego postępowania, dodatkowo jesteśmy zwiedzeni. Dokonało się to przez relatywizm, subiektywizm, uniwersalizm, racjonalizację. Wola nasza nawet nie wie od czego ma się powstrzymać. A kiedy jej rozum, zaćmiony przez kłamstwo, pokazuje zło jako dobro, zacznie się trzymać zła. Lecz grzech ma wielką siłę przyciągania. Jak zagnieździ się w człowieku i zapuści korzeń to już mamy wielki problem, bo nie odpuści tak łatwo. Jest jak chwast nawłoci lub ostu: możemy zrywać z wierzchu łodygę lub liście, lecz z korzenia zawsze odrośnie, a nawet jeszcze lepiej się w nas zaszczepi jak w glebie.

Warto wymienić za ks. Józefem Winkowskim skutki grzechu nieczystego: osłabienie wiary, brak elementarnego uszanowania dla rzeczy Bożych, coraz większe trudności w wypełnianiu przykazań i obowiązku modlitwy. Kościół oraz Msza Święta stają się czymś obcym i zbędnym, a z czasem powstaje niezdolność do nawrócenia. Objawia się to w życiu brakiem równowagi, harmonii i brutalnością. Osłabione zostają zdolności umysłowe, pamięć, skupienie, wyobraźnia i uczucia.

Z nieczystością związane są cierpienia moralne. Pojawiają się wyobcowanie, cynizm, samotność, obniżenie godności osobistej, niezdolność wypełnienia obowiązków stanu, niemożność realizacji miłości Ojczyzny¹.

Fizycznie człowiek jest osłabiony aż do anemii, choruje na choroby serca, nerwice, choroby weneryczne, otyłość, ma myśli samobójcze. Trzeba też wiedzieć, że grzechy łączą się w pary. Nieczystość wybiera za towarzysza alkoholizm, rozbój, oszustwo itd. Ostatecznie człowiek umiera w młodym wieku. A nawet jako starszy jest smutnym obrazem człowieka, który zmarnował życie i nikt mu nie może zaufać ani pomóc. To jest tragedia!!!

Trzeba też pamiętać, że na grzechu zarabia się największe pieniądze. Bo człowiek uzależniony zawsze powróci po więcej. Wiedzą o tym ludzie czarnego biznesu inwestując w reklamę. Nikt natomiast nie pokazuje skutków tego do czego prowadzi.

Potrzeba ofiary

Dziś człowiek nastawiony jest na konsumpcję. Chce po prostu jak najwięcej przyjemności z życia. Jeśli są jakieś problemy, to od nich ucieka lub bagatelizuje. Obecna cywilizacja wyrzuciła krzyż jako formułę wychowania i rozwoju. W życiu za naszymi decyzjami powinna następować konsekwencja i pewien wysiłek wierności, który możemy nazwać ofiarą. Nie możemy mieć wszystkiego i skakać z kwiatka na kwiatek. Jeśli podjęliśmy decyzję w związku z naszym powołaniem, to musimy się jej trzymać – bo to decyzja na całe życie. Tymczasem młodzi nie chcą podejmować zobowiązań, chcą być dziećmi beztroskimi do później starości i tak się zachowują. Są niedojrzali, bo chcą tylko korzystać i nic z siebie nie dawać. Mają nastawienie bałwochwalcze na punkcie swojego ,,ja”. To ich zabija i przyczynia się do zablokowania ich rozwoju. Pozornie myślą, że zawodowo, lub w innych dziedzinach mają progres, lecz co to za rozwój, jeśli porzucili wyzwanie do bycia Ojcem lub Matką. Dlatego św. Paweł pisał: świat został dla mnie ukrzyżowany i ja dla świata. By mógł żyć Chrystusem, miłością Trójcy Świętej, czyli realizować to powołanie jakie nakreślił Jemu Bóg.

Profilaktyka – Dziewiczość

Najlepszym wariantem jest: być jak najdłużej dziewiczym w stosunku do sfery seksualnej aż do małżeństwa. Nie trzeba tego uczyć lub pokazywać instrukcji, bo sama natura jest najlepszą nauczycielką.

Niestety, ta jakże chwalebna postawa, kiedyś powszechna, stała się dziś przedmiotem żartów, drwin i wyśmiewania. Jednak czynią to ludzie, co już wszystko, co cenne w swej duszy, stracili.

Seksualność powinna być ukryta. Jest bardzo osobistą intymną sprawą danej osoby, mogącą być darem tylko dla tej jednej wybranej z wszystkich na świecie osób. Kobieta powinna być dla mężczyzny tajemnicą i to jest piękne. Natomiast jak wszystko się od razu obnaży, to jaka w tym ciekawość i jaka w tym tajemnica. Sfera seksualna ustąpić powinna miejsca względem wymagań wiary, jedności etnicznej, kwestiom charakteru i cnót. Inaczej będzie to początek katastrofy, swego rodzaju melanżu na imprezie, po którym pozostanie tylko ból głowy.

Tymczasem ta obecna kultura się wściekła i chce rozdziewiczyć człowieka na siłę. A co piękniejsze i głupsze kobiety wystawiają swoje dziewictwo na internetowej aukcji, by przynajmniej zarobić, bo nie wierzą w jedną i wierną miłość na całe życie.

Dzieci i młodzież nie zdają sobie z tego sprawy igrając z ogniem i wystawiając się na pokusy, którym zawsze grozi zły koniec. Jakże potrzebne są święte przykłady, przestroga i zdolność uczenia się na błędach, najlepiej innych osób.

Wydaje się, że bycie dziś dziewiczym graniczy z cudem. Wszędzie w filmach, internecie łatwo dostępna jest nagość. Deformatorom chodzi głównie o przeskoczenie grzechu na daną osobę, bo jak się ją uzależni, rozdziewiczy to już będzie ich łupem. W tym celu wykorzystuje się fałszywą ciekawość, która już infekuje wyobraźnię dymem grzechu i zapowiada spalenie. Warto pamiętać, że te sceny, gdzie jest pokazane współżycie mężczyzny z kobietą wpisują się na trwały dysk wyobraźni człowieka, co potem kopiuje w zachowaniu. Nie będzie już mógł tego usunąć z głowy, chociażby chciał.

Ubiór

Rozdziewiczenie następuje przez modę. Wiemy, że młodzi ludzie wzorują się na rówieśnikach bohaterów z książek lub filmów itd. To dla nich jest ważniejsze niż rady i wskazania rodziców. Stąd bardzo ważna rola jak ubierają się ci idole. Niestety obecnie u dziewczyn jest moda na ubiór prostytutki lub czarownicy. I naprawdę tysiące nastolatek i dorosłych kobiet tak się ubiera. Czy młoda atrakcyjna dziewczyna skąpo ubrana wie, że może mężczyzn doprowadzić do grzechów śmiertelnych? Czy zdaje sobie sprawę, że prowokuje swoje nieszczęście i może być zgwałcona? Że jest odbierana jako przedmiot? Często niestety nie!!! Trzeba powiedzieć, że kobieta przez swój ubiór jest odpowiedzialna za innych, szczególnie jeśli jest w kontakcie z wieloma osobami w ciągu dnia. Jeśli będzie ubierać się prowokacyjnie, będzie ich kusić do grzechu. Mogą oni go popełnić w myślach i taka skąpo ubrana kobieta doprowadza ich wówczas nawet do grzechu śmiertelnego. Jest to grzech cudzy nakłaniania do grzechu, nawet jeśli nie zrobiła tego świadomie. Ciąży na niej wielka wina i jest współodpowiedzialna za wszystkie osoby, które doprowadziła do grzechu. Jeśli taka osoba umrze w niezgładzonym sakramentami świętymi grzechu śmiertelnym, taka kobieta doprowadza tę osobę do wiecznego potępienia w piekle! W modzie też są obcisłe stroje, które mają uwydatnić kształty, aby ona była bardziej seksowna. Ta moda weszła nawet do modernistycznych kościołów, gdzie księża przestali wychowywać i stawiać wymagania. Obnażenie dekoltu, ramion i nóg weszło już w standard. Jest tylko różnica w kolorach na weselu więcej bieli i różu, a na pogrzebie czerni.

Obecnie tak powszechna jest nagość, że ludzie już nie zwracają uwagę by dana osoba się inaczej ubrała. Przyzwyczailiśmy się do tej mody.

Lub też nastolatki, które ubierają się i malują na wzór czarownicy, aż nikt na nie nie spojrzy lub po prostu odwraca głowę. To chyba moda na brzydulę. Najbardziej modny dla nich kolor to czarny – czyni je podobnymi do baby-jagi z pazurami, siwymi włosami i podkrążonymi oczami. Czy rodzice tego nie widzą? A przecież kobieta powinna być piękna. A piękno jest w harmonii, w dobrym guście i stylu oraz umiarze. Kto o tym ma mówić, że najszlachetniej kobieta wygląda w długiej spódnicy, w ładnie ułożonych długich włosach, właściwym nakryciu głowy, trafionej biżuterii – nie koniecznie ze złota itd. To są rzeczy, które się nie przedawniają. Nie można też przy tym opisie pominąć wewnętrznego blasku, jakim powinna emanować kobieta przez swoje cnoty i duchowe bogactwo. Przecież człowiek nie jest tylko materią w ładnym opakowaniu, lecz ma swoją głębię istoty posiadającej duszę. Zapewniam, że dobroć, życzliwość, skromność i inne cechy charakteru kobiety daleko więcej znaczą niż jej atrakcyjność fizyczna. Jej uroda przeminie jak mgła o poranku, i z czym jej mąż i ona sama pozostanie na długie lata?!

Można zauważyć, że w sklepach nie ma innej odzieży jak nastawionej na prowokację: skąpe spódnice, prześwitujące koszule. Może warto, aby kobiety zaczęły same szyć: sobie i bliskim.

Fragment książki Choroba duszy – Nieczystość

1Ks. Józef Wińkowski, Zarys Etyki i ascetyki katolickiej, Kraków 1947, s. 243.

Choroba Duszy Faryzeizm

Istnieje dużo opracowań poszczególnych grzechów, jednakże nie spotkałem się z opisem, charakterystyką tak negatywnej postawy duchowej człowieka, jak faryzeizm. Jezus przestrzegał tych, którzy w Niego uwierzyli, przed osobami, prezentującymi faryzejską postawę. Nazwa „faryzeusze” związana jest z warstwą duchownych żydowskich, którzy byli też znawcami Pięcioksięgu. Jednak wiedza, jaką posiadali i status społeczny oddaliły ich od prawdy, gdyż prawo Boże tłumaczyli po swojemu. Faryzeusze tworzyli jedno z największych stronnictw religijnych w czasach Jezusa Chrystusa. Ich stronnictwo powstało około drugiego wieku przed Chrystusem. Określano ich „odłączonymi” z powodu przekonania, że oni lepiej, bardziej skrupulatnie przestrzegają Prawa Mojżeszowego, a pozostali, którzy tego nie czynią, byli nazywani przez nich nieczystymi. w tym opracowaniu zajmę się opisem postawy faryzeusza względem Jezusa i odniosę to do współczesnych błędnych postaw ludzi względem Boga i bliźnich. Faryzeizm może być ukryty w człowieku, który nie zdaje sobie z tego sprawy, co jest obiektywnie mniejszym złem; lecz są osoby, które są świadome że są faryzeuszami, postawa ta odpowiada im, praktykują ją świadomie, wówczas jest to wielkim złem.

Mentalność Urzędu Skarbowego

My mamy, prawo, a według prawa powinien On umrzeć (J 19,7).

Dla osoby, która myśli o drugich w ten sposób, nie liczy się nic, oprócz zachowania zewnętrznych przepisów. Jak wiemy, Judaizm posiadał ponad pięć tysięcy przepisów. Jednak Żydzi, gdyby o tym, co Jezus nauczał pamiętali, wypełniliby prawo, a zwracając uwagę tylko na rzeczy zewnętrzne a pomijając ducha, sami prawa nie zachowali, ponieważ najważniejszym prawem, kanonem, przepisem dotyczącym Boga i ludzi jest przykazanie miłości. Natomiast Faryzeusze uszczegóławiali swoje widzenie siebie i innych tylko w kontekście poszczególnych przepisów, bez oglądu i zachowania istoty prawa. Musieli tworzyć mnóstwo przepisów regulujących ich życie, gdyż nie potrafili zachować miłości wobec drugiego człowieka. Faryzeusz z zasady uważał drugiego za winnego, za przestępcę, za gorszego, gdyż zachowywał pozory prawa, pomijając całą jego istotę – miłość.

Owi uczeni w Piśmie, faryzeusze, przestali pokładać nadzieją w Bogu, lecz złożyli ją w drobiazgowych przepisach i we własnych uczynkach. Dobro, które czynili, miało jeden skutek – wbijało ich w pychę. Faryzeusz stawał się urzędnikiem, funkcjonariuszem, który szuka uchybień u innych, w tym był perfekcyjny i bezwzględny. Znalezienie uchybienia u innych staje się dla niego łatwe, radosne i satysfakcjonujące, gdyż on zachowuje drobiazgowo przepisy, w tym znajduje swoją wyższość i przewagę nad drugimi, którzy nie spełniają drobiazgowo wszystkich przepisów.

Postawa stróża prawa.

Gdy faryzeusz już coś znajdzie, to nie odpuści, musi napomnieć i ukarać, potępić drugiego. Będzie gonił człowieka, aż go dorwie i wpędzi w poczucie winy. To będzie najmniej szkodliwe dla drugiego człowieka. Faryzeusz postara się też oskarżyć tą osobę przed innymi i odbierze „winnemu” dobre imię. Również potrafi „dla dobra sprawy” donieść na daną osobę i doprowadzić do sądu, spowodować kary finansowe lub wyrządzić inne krzywdy, w pozorach zachowania prawa. Będzie swego rodzaju rybitwą, która spada na rybę z góry i dziobie ją w kark, by zabić. Faryzeusz nie widzi i nie słyszy drugiego człowieka, ale doskonale widzi jego uchybienia i błędy.

Skutki Faryzeizmu.

Ograniczenie myślenia. Skutkiem faryzeizmu jest głuchota i ślepota, można dodać głupota. Faryzeusz przez swoją postawę widzenia człowieka tylko przez pryzmat przepisów, staje się ograniczony w myśleniu, nie myśli samodzielnie. Jego postawę wobec drugiego determinuje posłuszeństwo i prawne podejście do życia. Stąd nie posiada w sobie empatii, wczucia się w sytuację innej osoby. Nie szuka alternatywnego rozwiązania, nie mówiąc o kompromisie, lecz indywidualnego i autorytarnego rozstrzygnięcia sprawy. Jego myślenie jest ograniczone przez własny punkt widzenia, zdeformowany grzechem. Czyli na przykład: dwie osoby, których poglądy są zbieżne, dyskutują o Bożym miłosierdziu. Jedna z nich podkreśla rolę sprawiedliwości i kar Bożych. Druga natomiast dokonuje własnej interpretacji myśli i słów. Dochodzi do wniosku, że ten drugi nie wierzy w Boże miłosierdzie, czego tamten wcale nie powiedział. Osoba oskarżona jest zaskoczona wnioskami drugiej osoby, oraz upokorzona przypisywaniem złych intencji i niewiary, bo wierzy w miłosierdzie Boże, wiele mu zawdzięcza, lecz wie, że istnieje też gniew Boży i nie możne być przebaczenia bez żalu za grzechy i bez zadośćuczynienia. w ten sposób problem narasta. Faryzeusz dopowiedział sobie, co chciał, co nie było zgodne z prawdą i w ten sposób wywołał zamieszanie i doprowadził do podziałów. Następuje konfrontacja, lecz faryzeusz nie przyjmuje wyjaśnień, lecz powtarza swoją wersję, upiera się przy jedynie własnej interpretacji. Potem w środowisku oskarża drugą osobę o to, czego ona nie powiedziała.

Zakłamanie – Pycha, która jest istotą faryzeizmu powoduje to, co powiedział Jezus: Widzisz drzazgę w oku swego brata, a belki w swoich oczach nie widzisz (Mt 7,3). Skutkiem faryzeizmu jest odwrócenie rzeczywistości, czyli zamiana prawdy w kłamstwo. Dana osoba wszystko odwraca: inni są źli, inni się mylą, ja jestem dobry i myślę właściwie. Występuje też forma faryzeizmu bezczelnego, kiedy ktoś okłamuje innych w żywe oczy. Takim przykładem była postać arcybiskupa Bugniniego, który zniszczył Mszę Świętą Trydencką, a jednocześnie powiedział, że poświęcił „dwadzieścia siedem lat (…) przywróceniu młodzieńczego piękna, wyrazistości i pełnej słodyczy świeżości publicznej modlitwie kościoła”.

Radykalizowanie się – Faryzeusz stara się być liderem w pokucie, modlitwach, poglądach. Nie czyni tego w dobrych intencjach, lecz dla własnej chwały, lub by negować innych. U świętych radykalizacja w praktykach pokutnych zawsze wynikała z żywej miłości do Boga, przekładała się na wzrost cnót. Była związana z przekonaniem o własnej niegodności i potrzebie pokuty z powodu własnych słabości albo z pokornej miłości do innych i wynagradzania za ich grzechy, by wyprosić im nawrócenie i przebaczenie Boże. Radykalizacja u faryzeusza wzmacnia jego wady, głównie pychę. Staje więc on do gonitwy z innymi w zawodach o to, kto lepiej wie, kto lepiej się modli, kto jest świętszy, kto jest ważniejszy, kto ma najwięcej do powiedzenia: dla zdobycia pierwszego miejsca, władzy i podziwu u innych. Jezus mówił, że faryzeusze lubią pochwały i pierwsze miejsca przy stołach. „Oni lubią w synagogach i na rogach ulic wystawać i modlić się, żeby się ludziom pokazać” (Mt 6,5). Postawa faryzejska radykalizuje też jego znajomych i w taki sposób powstaje konkurencja w biciu rekordów Guinnesa: o to, kto będzie jeszcze bardziej skrajny w swych religijnych poglądach i zachowaniu. To naprawdę ma miejsce, oraz przekracza wszelkie kryteria zdrowego rozsądku. Niestety, zły przykład pociąga innych do naśladownictwa.

Okradanie innych.

Mówił o tym Jezus w stosunku do uczonych w piśmie: „Objadają domy wdów i dla pozoru długo się modlą” (Łk. 20, 47). To nie tylko objadanie ale i okradanie materialne, oraz manipulacje, jakie stosują na ludziach, by osiągnąć swoje cele. a jednym z nich jest doprowadzenie innych do piekła, gdyż diabła mają za ojca: „Wy macie diabła za ojca i chcecie spełniać pożądania waszego ojca. Od początku był on zabójcą i w prawdzie nie wytrwał, bo prawdy w nim nie ma. Kiedy mówi kłamstwo, od siebie mówi, bo jest kłamcą i ojcem kłamstwa” (J. 8, 44). Dziś występują tacy faryzeusze i są oni biskupami, którzy przeszli na stronę wrogów Kościoła Świętego. Łatwo ich przejrzeć przez pozoranctwo, jakie uprawiają. Nie bronią owiec i ich los jest im obojętny. Nie widać u nich cierpienia, i mają się dobrze. Natomiast głoszą fałszywe nauki niezgodne z magisterium Kościoła. Przez co też usprawiedliwiają przy okazji swoje grzechy, ich pozorna pobożność ma przykryć wady i osobiste występki.

U faryzeuszów występuje przebiegłość. Nie zdradzają swoich prawdziwych celów, udają przyjaciół innych ludzi oraz mówią o poprawie sytuacji, a w rzeczywistości demontują to, co jeszcze zostało do zniszczenia. Można tu dać przykład polityków i ich przedwyborczych deklaracji.

Brutalność – Jezus mówi: Macie uszy a nie słyszycie, macie oczy a nie widzicie (Mk 8,18). Pewien starszy człowiek jechał szybko samochodem, bo mąż jego córki miał wypadek, straszny uraz mózgu, rozbita czaszka; kobieta nie była w stanie zapanować nad autem, była rozbita i zapłakana. Starszy człowiek jechał 80 km/h w miejscu, gdzie ograniczenie było do 50 km/h. Policjantka zatrzymała go i poinformowała, że za to wykroczenie należy się kara 600 zł. Starszy człowiek prosił o zmniejszenie kary, ale policjantka sprawdziła, że był karany i nie bacząc na sytuację i prośby, podniosła mandat do kwoty 1600 zł. Kobiety w zachowywaniu przepisów są bardziej bezwzględne od mężczyzn, są bardziej małostkowe i gdy mogą, potrafią się na mężczyznach ale i na innych kobietach mścić, kiedy mają nad nimi władzę.

Inną formą brutalnego traktowania innych oprócz bezwzględności jest nachalne, krytyczne podejście do innych. Taka osoba nie widzi dobra, jakie ktoś uczynił, lecz niedoskonałości, jakie w jej działaniu wystąpiły. Potrafi w większym gronie zwrócić uwagę pozornie dla dobra sprawy, jednakże publicznie upokarzając inną osobę. Dzieje się tak z tego powodu, że duchowa choroba faryzeizmu prowadzi do uczucia wyższości względem innych osób. Jest to duchowe odcięcie od bliźniego, który jest w jakimś sensie także towarzyszem naszej drogi, choćby przez jedną wiarę jest naszym bratem lub siostrą. Takie oddzielenie spowodowane jest grzechem pychy, który daje pozory wyższości, co prowadzi do skarłowacenia duszy, małostkowości, cynizmu a nawet pogardy. Taki stosunek zajął Sanhedryn względem Zbawiciela, zanim skazał Go na najgorszą, najbardziej brutalną formę śmierci.

Faryzeizm odbiera innym prawo do używania wolnej woli, odbiera im prawo samodzielnego myślenia i swobodnego działania. Faryzeusz narzuca swoją wolę i sposób myślenia jako jedyny właściwy i słuszny dla wszystkich, którzy mają być podporządkowani ustalonym przez niego zasadom.

Jezus opisał też jeszcze jeden skutek faryzeizmu: zatrutą duszę. Taki stan duszy nazwał kwasem, trucizną. Powiedział do Apostołów: Strzeżcie się kwasu Faryzeuszów (Mt 16,5) To jest ów jad diabelski, jaki dana osoba ma w sobie i powoduje, że nie potrafi się ona cieszyć Bogiem. Nie widzi piękna, powodów do wdzięczności, lecz z pobożności czerpie inspirację do rządzenia innymi, do nieuświadomionych lub świadomych ataków na innych, które postrzega jako swoją misję życiową, jako pracę dla Boga i Kościoła, jako nawracanie bliźnich. Cały czas przeżywa jakieś negatywne oceny swojej osoby i również stosuje je wobec innych. Ten dramat duchowego faryzeizmu pogłębia egoizm, który zamyka truciznę w środku serca i myśli człowieka. Nie może wtedy dusza takiego człowieka być oczyszczona. Przez egoizm kwas faryzeizmu jest doprowadzony do temperatury wrzenia, aż przy najmniejszej okazji wybucha! Musi się to skończyć jakąś awanturą, gdyż osoby takie bardzo łatwo się oburzają, rzekomo w obronie wiary i słuszności, i szybko, gwałtownie podejmują wojnę. To nie ma nic wspólnego z cnotą waleczności, lecz jest podsycane grzechem pychy. Sam faryzeusz ma ducha oskarżeń i atakuje innych. Jednak jeśli ktoś zwróci mu uwagę, to następuje silna reakcja, oburzenie urażonej „świątobliwości”, wrzenie, jakby ktoś dolał wodę do kwasu.

Jezus Chrystus mówił też o duszach faryzeuszów, gdy powiedział, że to groby pobielane. Czyli z zewnątrz udają czystych, sprawiedliwych i działających właściwie, a tak naprawdę, wewnętrznie są jak stare, zmurszałe kamienie, na których zalęgło się robactwo żywiące się brudami.

Osoba, która ulega faryzeizmowi jest ciągle niespokojna. Jest poddenerwowana. Atakuje innych, poucza ich, łamie ich przekonania, strofuje, zniewalając przemocą intelektualną czy emocjonalną. Staje się źródłem chaosu w danej grupie. Ten zamęt udziela się innym.

Tak naprawdę faryzeusz niszczy siebie. Ostatecznie nie jest lubiany, co najwyżej ludzie ulegają jego presji, i wchodzi w samotność, gdyż boi się negatywnej oceny ze strony innych ludzi. Pycha każe mu innymi dyrygować, pogardzać, zarządzać, ale nie znosi prawdy o sobie. Poza tym, działając presją i przemocą, także emocjonalną, wszystkich poniża, podporządkowuje sobie, konfliktuje, gdyż stawia znajomym za wysokie wymagania. Jednak zdaje sobie sprawę, że inni też mogą go zlustrować i zobaczyć jego niedoskonałości oraz zaatakować. To jeszcze optymistyczna wersja. Bo występuje też faryzeizm dojrzały, w którym dana osoba u siebie nie widzi nic złego, zawsze robi dobrze narzucając siebie innym, uważa się za świętą i nieomylną, a cokolwiek się dzieje nie po jej myśli, to zło i złośliwość, grzeszność innych, których należy zniszczyć. a jednak nawet św. Tomasz z Akwinu, doktor nauk teologicznych, nie wszystko wiedział, nie wszystko ogarnął, mylił się: w koncepcji wcielenia i jego interpretacja była mniej doskonała niż franciszkanina św. Bonawentury. Nie ma na tym świecie osoby nieomylnej, tylko Bóg jest bez skazy i błędu, bo jest samą doskonałością. Dojrzały faryzeizm jest już formą bałwochwalstwa, jednego z najsroższych grzechów. Prowadzi on też do grzechów względem Ducha Świętego. Czyli może też połączyć się z odrzucaniem jakiejś prawdy Kościoła świętego, lub oddalaniem natchnień Ducha Świętego, lub też z pogardzaniem łaską Bożą, która wzywa do nawrócenia. Faryzeusz uważa siebie za pół boga, lub jest nim dla siebie. Inni mają go adorować i doceniać jego kompetencje.

Przyczyny

Możemy się zastanawiać, dlaczego tak jest, skąd tyle podłości w faryzeizmie. Wydaje mi się, że wynika to z niewiary w Boga, która ogranicza poznanie Jego miłości. Drugim powodem może być brak szacunku do siebie samego. Czyli deficyty miłości w rodzinie. Trzecią przyczyną grzechów jest pycha, uzależnienia, gniew, łamanie szóstego przykazania, które to grzechy prowadzą do brutalnego traktowania innych. Postawy faryzejskie mogą też wynikać z nieuświadomionej chęci zemsty. Na przykład, jeśli w domu był ojciec alkoholik i żona psychicznie się na nim mściła, to córka, widząc krzywdy wyrządzane rodzinie przez ojca i mszczącą się matkę, może to samo czynić względem swojego znajomego lub innego mężczyzny. Występują tu mechanizmy współuzależnienia. Dana osoba była zniewolona alkoholem, a druga osoba w rodzinie gniewem, lub inną postawą negatywną, agresywną. Chociaż tego nie chce robić, to jednak wciąż niszczy innych postawą braku przebaczenia, lub utrwaloną, wyrobioną przez doświadczenie koleiną innego grzechu. Doprowadza ona do upokorzeń i wzgardy względem własnego ojca, a potem czyni to wobec męża, lub księdza, lub innego mężczyzny. Dzieje się tak, ponieważ kobiety są bardziej pamiętliwe i mściwe, zależne, pozbawione siły fizycznej, więc reagują i manipulują w sferze psychicznej i emocjonalnej.

Faryzeizm jest też natężony u osób o słabej konstrukcji psychicznej, które mają chorobę skrupułów. Ich brak zdolności do uogólnienia i widzenia problemu w całości powoduje z ich strony faryzejski atak na inne osoby lub na siebie. Są to dręczenia, pytaniami, czy nie popełniłem błędu lub grzechu. Potem te natręctwa przechodzą w fazę napomnień innych, lub częste bieganie do spowiedzi, z przekonaniem, że się popełniło grzech. Nawet po spowiedzi nie są spokojni bo uważają, że zapomnieli wyznać w tym sakramencie czegoś, co jest bardzo ważne!!! Potrafią krzyczeć na innych, wprowadzać nierealne problemy, naprawdę błahe sprawy przedstawiać jako śmiertelnie ważne. Natomiast grube grzechy są przed nimi zakryte z powodu pychy. Nie zobaczą ich, bo nie pozwolą sobie zwrócić uwagi, lub ją zlekceważą.

Na postawę faryzejską w duchowości podatni są perfekcjoniści. Oceniają oni innych według bardzo wyśrubowanej normy. Może to wynikać z ukrytych kompleksów i niskiej oceny samego siebie, która jest zawoalowana wysokim mniemaniem o sobie. Perfekcjonizm może dotyczyć tylko nas samych i wtedy jest mniej groźny dla innych. Jednak, jeśli ktoś cały czas wzywa nas do doskonałości, staje się przykry i nie do wytrzymania. Często za tym kryją się jakieś demony przeszłości, nie mające nic wspólnego z wiarą i Bogiem.

Faryzeusze uwiarygodniają się dobrymi uczynkami, wiedzą, radykalizmem wiary. Dlatego wokół nich tworzy się grupa ludzi zainteresowanych ich osobą. Co jakiś czas faryzeusze jednak odkrywają swoje oblicze, wybierają jakiegoś człowieka lub temat na cel swojego ataku. Może to być nawet uderzenie w modlitwę. Szukają, szukają, szukają, aż znajdą błąd i dają inne tłumaczenie tekstu, a odrzucają zaakceptowane przez Kościół. Na przykład zmieniają Modlitwę Pańską, modlitwę do Michała Archanioła, wynajdują jakieś inne tłumaczenia, lub robią własne i tworzą zamęt. Ludzie są pod wrażeniem, bo ich uzasadnienie wydaje się słuszne, lecz skutki są opłakane, bo wierni się kłócą, spierają i skaczą wzajemnie do gardeł pod pozorami troski o prawdę religijną, sprzeczając się, która wersja jest ważniejsza. Na szczęście jest ksiądz, który może to rozstrzygnąć, lecz nawet on dla nich nie jest autorytetem. Potem znajdują kolejny temat do ataku, lub osobę, którą według nich należy poniżyć. Czynią to brutalnie i bezwzględnie. Zawłaszczają nie tylko doktrynę wiary, ale też i ludzi, których zwiedli. Stwarzają elitarną grupę, w której czują się ważniejsi. To jest czysta forma faryzeizmu. Dalsze owoce to podziały, nowe frakcje. Widać tu podobieństwo do protestantyzmu, metodologia jest ta sama. Negacja tradycji także w porządku hierarchicznym, szacunku do urzędu, oraz własna interpretacja.

Faryzeizm, jak naucza Pismo Święte, jest chorobą neofitów, gdyż oni łatwo wpadają w pychę, wiedząc mało, są oszołomieni pobożnością, mają entuzjazm i chcą wszystko robić jak najlepiej, umiarkowanie uważają za zdradę. Pisze o tym św. Paweł tłumacząc zasady wyboru biskupa. „Nie może być świeżo ochrzczony, ażeby wbiwszy się w pychę nie wpadł w diabelskie potępienie” (1Tym 3, 6). Neofici uzupełniając szybko wiedzę, mają jednak braki rozwoju duchowego oraz moralnego. Zwłaszcza w środowiskach charyzmatycznych, gdzie wiedza w ogóle nie jest wymagana, moralność i ćwiczenie się w cnotach tym bardziej nie jest potrzebna, a liczy się entuzjazm, emocjonalność, którą manifestuje się kosztem rozumu i cnoty. Rozwój duchowy nie następuje tak szybko, jak zdobywanie wiedzy religijnej, lub, zastąpiony przez uczucia, nie następuje w ogóle. Brak kontaktu z doświadczonym księdzem prowadzi do zakłóceń w harmonijnym rozwoju duchowym. W środowiskach tradycyjnych oprócz rozwoju intelektualnego, wiedzy religijnej osoba nawrócona, by uniknąć choroby pychy na której bazuje faryzeizm, powinna podejmować wytrwałe praktyki religijne na przykład zobowiązania modlitewne, oraz, co jest jeszcze bardziej istotne – praktyki pokutne, wynagradzające za własne grzechy. a to wszystko jeszcze powinno być zwieńczone pracą nad rozwojem cnót własnych, niekoniecznie cudzych, ponieważ nawet długie modlitwy mogą prowadzić do faryzeizmu, gdy dana osoba nie zmienia się na lepsze. Widząc, że wypełnia literalnie przykazania, może grzeszyć pychą wobec innych, słabszych, upadających. Jednak jeśli ktoś nierównomiernie się rozwija, kiedy jego moralność nie idzie w parze z zewnętrznymi praktykami, wypełniane prawo nie idzie w parze z miłością: „Przede wszystkim miejcie wytrwałą miłość jedni ku drugim, bo miłość zakrywa wiele grzechów” (1P 4,8), to dochodzi wtedy do wynaturzeń życia duchowego, oderwania od rzeczywistości, porzucenia nauk Jezusa Chrystusa, co widać np. w rygoryzmie, braku szacunku do innych, przesadnego indywidualizmu. Neofita, który jeszcze niedawno był w grzechach śmiertelnych i wielkie ma długi względem Boga, nagle o tym zapomina. Już nie zdaje sobie sprawy, że tylko dzięki łasce Bożej jest przy Bogu, a bez Bożej łaski do tej chwili by się taplał w grzechach z przeszłości. a dziś sam potępia tych, którzy wydają mu się gorsi, bo może nie mieli tyle łask, co on.

Środowiska Tradycji powinny, też zrobić rachunek sumienia w tej kwestii. Bo wielu tam neofitów, którzy są parę miesięcy czy lat na Mszy Świętej Trydenckiej i uważają się z tego powodu za ekspertów w sprawie wiary oraz za lepszych w stosunku do innych. Na pewno przyjmują obficiej łaskę ze świętego naczynia tradycyjnego obrzędu, lecz jaką mogą poszczycić się przemianą? Czy również na miarę ich poznania wzrasta w nich pokora i uniżenie wobec Boga oraz duch służby wobec innych? Czy wzmacnia się w nich cnota, czy poczucie wyższości, oraz samozadowolenie. Jeśli tak, to są neofitami, którzy wpadli w zasadzką złego, a choroba duszy się w nich rozwija. Nie jest to winą Tradycji, Mszy Świętej, lecz jest to ich własny błąd i grzech.

Jeśli te nauki odniosłeś tylko do innych a nie do siebie, to znaczy, że kwas faryzejski jest w tobie.

Często tę postawę zarzuca się księżom z tego powodu, że co innego mówią, a co innego robią, lecz sądzę, że każdy z nas bardzo jest narażony na chorobę duszy, jaką jest faryzeizm. Trzeba się go wystrzegać. Może on nawet prowadzić do wiecznego potępienia w piekle, jeśli stanie się odrzuceniem Boga i łaski zbawienia. Jezus Chrystus wielokrotnie ostrzegał faryzeuszy przed przekleństwem i karami, jakie na siebie ściągają: Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, bo obchodzicie morza i lądy, aby pozyskać jednego współwyznawcę, a gdy się nim stanie, czynicie go synem piekła dwa razy takim jak wy sami.

„Lecz biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, bo zamykacie królestwo niebieskie przed ludźmi. Sami bowiem tam nie wchodzicie ani wchodzącym nie pozwalacie wejść. Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, bo pożeracie domy wdów i dla pozoru odprawiacie długie modlitwy. Dlatego otrzymacie surowszy wyrok.

Biada wam, ślepi przewodnicy, którzy mówicie: Kto przysięga na świątynię, to nic nie znaczy, ale kto przysięga na złoto świątyni, jest związany przysięgą. Głupi i ślepi! Cóż bowiem jest ważniejsze: złoto czy świątynia, która uświęca złoto? a kto przysięga na ołtarz, to nic nie znaczy, lecz kto przysięga na ofiarę, która jest na nim, jest związany przysięgą. Głupi i ślepi! Cóż bowiem jest ważniejsze: ofiara czy ołtarz, który uświęca ofiarę?

Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, bo dajecie dziesięcinę z mięty, anyżu i kminku, a opuszczacie to, co ważniejsze w prawie: sąd, miłosierdzie i wiarę. To należało czynić i tamtego nie zaniedbywać. Ślepi przewodnicy! Przecedzacie komara, a połykacie wielbłąda.

Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, bo oczyszczacie kubek i misę z zewnątrz, a wewnątrz pełne są zdzierstwa i niepowściągliwości. Ślepy faryzeuszu, oczyść najpierw wnętrze kubka i misy, aby i to, co jest na zewnątrz, było czyste.

Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, bo jesteście podobni do grobów pobielanych, które z zewnątrz wydają się piękne, ale wewnątrz pełne są kości umarłych i wszelkiej nieczystości. Tak i wy na zewnątrz wydajecie się ludziom sprawiedliwi, ale wewnątrz jesteście pełni obłudy i nieprawości.

Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, bo budujecie grobowce proroków i zdobicie nagrobki sprawiedliwych; i mówicie: Gdybyśmy żyli za dni naszych ojców, nie bylibyśmy ich wspólnikami w przelewaniu krwi proroków. a tak sami sobie wystawiacie świadectwo, że jesteście synami tych, którzy pozabijali proroków. i wy dopełnijcie miary waszych ojców! Węże, plemię żmijowe! Jakże będziecie mogli uniknąć potępienia ognia piekielnego?” (Mt 23, 13-33)

Bóg, próbuje walczyć o duszę faryzeusza i dopuszcza w jego życiu duchowym, czy osobistym porażki. Dzieje się tak, aby mógł on zrozumieć swoje błędy i w pokorze powrócić do Niego. Jego upadki w grzechy są coraz cięższe, aż dochodzi do uzależnień oraz zatwardziałości serca. Pomoc w tedy takiej osobie graniczy z cudem.

Podam kilka wskazówek , jak unikać jadu faryzeuszy i z niego się uwalniać. Jezus bowiem ukazał sposób na leczenie z faryzeizmu. Jest nim uświadomienie sobie własnych grzechów. „Raczej dajcie to, co jest wewnątrz, na jałmużnę, a zaraz wszystko będzie dla was czyste” (Łk. 11,41). Przypomnienie sobie własnych złych myśli, złego postepowania uczy pokory i szacunku względem innych. Wówczas możemy sobie uświadomić, że nasze własne uchybienia są gorsze od niedoskonałości ludzi, których krytykujemy. Kiedy to zrozumiemy, naprawdę wiele rzeczy staje się prostszymi, a my sami nie stworzymy burzy w szklance wody.

Modlitwa uniżenia: Codziennie należy upokarzać się przed Boskim majestatem i stawać się żebrakiem Jego miłosierdzia. Położyć się krzyżem, skulić i dotknąć czołem podłogi, oraz przypominać sobie grzechy danego dnia lub błędy dawne i płakać nad nimi. Wydobywać z wnętrza swoją małość i prosić o przebaczenie. Uświadomienie sobie, że jest się podłym grzesznikiem spowoduje litość Boga, który usunie z duszy kwas faryzejski, a wtedy człowiek zacznie się cieszyć miłością Bożą i do innych ludzi.

Skutkiem modlitwy uniżenia jest pokora względem Boga, ludzi, i siebie. Człowiek zaczyna patrzeć na życie przez Serce Jezusa. a ułomności własne lub innych wzmacniają poczucie zależności od łaski Bożej, wzmagają modlitwę i pokutę dla wynagrodzenia za grzechy. Napomnienia człowieka pokutującego i pokornego są właściwe i skuteczne. Bo napomina innych mając niższe mniemanie o samym sobie niż o innych.

Ćwiczenie się w pokorze to dobre lekarstwo na faryzeizm. Może ono też następować, przez wyrzekanie się wysokiego mniemania o samym sobie. Nawet jeśli ktoś ma wyższe wykształcenie, nie oznacza, że jest ważniejszy, lub lepszy od pracownika fizycznego. Po prostu pełni inne zadania. Nie chodzi mi o komunistyczną unifikację, lecz podejście z szacunkiem do drugiego człowieka, bez wyższości.

Nie ma też lepszego lekarstwa jak Sakrament Spowiedzi. Modlitwa uniżenia prowadzi do niego, oraz pozwala otrzymać z niego jak najwięcej łaski Bożej.

By nie ulec faryzeizmowi trzeba się uczyć powściągliwości w ocenie innych oraz znać swoje miejsce w szeregu. Brak pohamowania krytyki jest faryzeizmem. Trzeba tu zachować właściwe proporcje. Nawet czasem dobrze jest całkiem wyrzec się mówienia o innych, lecz nie można do tego zobowiązywać znajomych. Bo będzie to już faryzeizmem. Świadczyć może o tym zadnie: Ja pracują nad sobą a wy tego nie robicie! Już dana osoba może się popisywać przed drugimi swoją pobożnością, tracąc łaski, które mogłaby zgromadzić przez pokorę i umartwienie poprzez zaniechanie takich uwag.

Człowiek, która chce uniknąć tej choroby duszy, powinien zachowywać hierarchię, jaka jest w życiu ludzi, czy w rodzinie, w Kościele, z powodu wieku itp.. Jeśli ma mniejsze doświadczenie życiowe, zawodowe lub inne, nie może arogancko podchodzić do innych, którzy np. po trzykroć mają większy staż zawodowy lub wykształcenie. Jest to nonszalancja i brak pokory, co jest klasycznym wstępem do faryzeizmu. Na przykład, jeśli jest świecką osobą, to niech zajmie się umacnianiem wiary w rodzinie, do czego ma przywilej, lecz niech nie uczy księdza, jeszcze tradycyjnego, co ma robić w Kościele i jak ma prowadzić modlitwy lub duszpasterstwo. Niech realizuje się w powołaniu np. posiada wiele dzieci, poświęca się w pracy itp.

Cierpliwość i łagodność chroni przed faryzeizmem. Kiedyś św. Stanisław Kostka zapytany o to, co by zabrał w podróż powiedział, że wziąłby kapelusz cierpliwości. Jakie trafne określenie. To cierpliwość chroni naszą głowę przed żarem prowokacji i złych myśli jakie mogą się w odniesieniu do innych pojawić. Osoba dojrzała daje innym czas na poprawę, naukę. Nie złamie nadłamanej trzciny i nie dogasi knotka tlejącego. Będzie budować daną osobę zachętą, dobrym słowem i własną pokorą uniżając się przed nią i dając dowody zrozumienia.

Od faryzeuszy należy się izolować, jeśli nie przyjmują naszego napomnienia. Faryzeusze są ludźmi chaosu i na nas go sprowadzają. Wprowadzają nas w wir niepotrzebnych spraw i idei. Możemy wieść życie naprawdę Boże i spokojne, lecz gdy spotkamy faryzeusza, wszystko się zmienia. Choroba przechodzi na nas, jesteśmy zaniepokojeni, modlitwa staje się niemożliwa, bo przeżywamy to, co powiedział faryzeusz itd. Końcem, może być nawet kryzys wiary, nawet jeśli kwitnie religijny aktywizm. Służy on bowiem często tylko jako narzędzie budowania wizerunku a nie służy wierze, Kościołowi i duchowości.

Trzeba nam zamykać się na ludzi, którzy zarażają innych chorobami duszy czyli swoim grzechem. To tak, jak zamknięte naczynia z jedzeniem. Trzeba je szczelnie zakryć, bo wlecą do środka mole albo muchy i złożą jajeczka i będziemy mieli robactwo w domu. Jeśli tego nie zrobimy, damy się zarazić, zaangażować, podporządkować złu i przepadniemy.

Przed faryzeizmem chroni też cierpliwość. Dzięki niej nie wejdziemy w polemikę z osobą nadętą i nie pozbawi nas ona ciężko zdobytej łaski. Św. Stanisław Kostka nazwał cierpliwość kapeluszem, gdyż chroni głowę przed skwarem. Możemy powiedzieć: chroni głowę przed żarem ognistych słów, wychodzących z grzesznej duszy.

Schronienie się w Bogu, dopóki jesteśmy w swoim wnętrzu ukryci z Bogiem, sprawia, że jesteśmy bezpieczni, jednak, gdy damy się sprowokować do niepotrzebnej rozmowy, możemy przegrać wiele. Dając się wciągnąć w nieodpowiednie tematy, w zbyteczne rzeczy, polegając na faryzeuszu w swoich sądach i opiniach, bez odpowiedniej wiedzy, możemy łatwo wejść w grzech fałszywego świadectwa.

Obrony wiary, braterskie napomnienie, w których wymienia się grzechy innych osób, nie można mylić z faryzeizmem. Zawsze ważne są intencje. Jeśli jakaś osoba pragnie rozliczenia z nadużyć, była świadkiem malwersacji finansowych, lub widzi, że prawo stanowione jest bezprawiem, musi zareagować. To jej obowiązek. Trzeba oceniać to, co widzimy i słyszymy. Od Boga mamy władzę zarządzania tym światem. Nie możemy uniewinniać winnych, bo wtedy byśmy znów wpadli w pułapkę faryzeizmu, okrytego powłoką psychologii, że ktoś np. miał złego ojca i matkę oraz musimy jemu darować jego złe postepowanie.

Zakończenie
Podsumowując: faryzeizm według słów Jezusa jest bardzo niebezpieczny, może nawet prowadzić do piekła a na pewno do choroby duszy. Dziś występuje wiele grup o charakterze faryzejskim powołujących się na religię. Gromadzą się w Kościele lub poza nim. Są to też różnorakie bractwa, jak w przypadku ich poprzedników – faryzeuszy. Oddzielają się od innych ludzi oraz stronnictw religijnych w przekonaniu, że tylko w ich środowisku jest czystość kultu. Inni to nieczyści, niedokształceni, oraz osoby będące w błędach, nieczyści. Współcześni faryzeusze w imię Boga wprowadzają coraz większy zamęt i zatwardzają się w złym myśleniu i czynach, mamiąc się fałszywym samozadowoleniem. Myślą, że mają monopol na prawdę i kult Boży.

Faryzeizm jest duchową chorobą, która jak epidemia może dotknąć całe skupiska ludzi. Dzisiejsza cywilizacja, która opiera się na egoizmie i grzechach sprzyja rozwojowi tej postawy. Ostatecznie prowadzi on do niewiary w Syna Bożego i Jego dzieła jakim jest Kościół Święty.

Boże strzeż nas przed faryzeizmem!!!

Błogosławiona Cisza

Żyjemy dziś w wielkim hałasie i pośpiechu. Bardzo często przez to środowisko wrogie życiu wewnętrznemu nie jesteśmy zdolni do skupienia i postępu w życiu duchowym. Cisza staje się dziś konkretnym wymogiem dla uniknięcia chaosu i zamętu jaki jest w świecie.

Bóg jest ciszą. Jezus Chrystus jest ciszą. Zrodzonym z cichej owieczki Maryi jak przypominają nam o tym teksty liturgiczne. Dlatego On sam od nas wymaga ciszy. Pisze o tym prorok Habakuk „ Niech zamilknie przed nim cała ziemia (Hb 5, 20)”. Bóg jest tak potężny, wszechmocny, święty, że nasze słowa przed Nim stają się pewnym nietaktem. Słowo jakim Jest Syn Boży wyłania się z ciszy. Osoby mające zdolność do milczenia i charakteryzujące się cichością duszy mogą i potrafią je przyjąć. One są zdolne do przyjęcia objawienia jakie Bóg przed nimi może odsłonić, gdyż On kocha osoby ciche i hojnie je nagradza.

Bóg przekazuje nam szczególnie dziś błogosławieństwo swoje dla cichych. Stają się oni wyróżnieni i wybrani przez Niego do posiadania ziemi. Jest ona im przekazana przez Boga jako przestrzeń do spotkania z Nim. Na niej ma stanąć świątynia, gdzie On będzie czczony, gdyż cisza jest nieodzownym warunkiem komunii z Bogiem. Bierną postawą kontemplacji i wyczekiwania objawienia się miłości Bożej. Tego mogą doświadczyć osoby obdarzone tym błogosławieństwem.

Jezus bardzo ceni ciszę i wyróżnił ją z wszystkich innych cnót mówiąc: Uczcie się ode mnie bo jestem cichy (…) sercem. Cisza jest łaską, którą można rozwijać. Wynika ona z cnoty bojaźni Bożej i prawdziwej pobożności. W ciszy możemy usłyszeć Boga. Otrzymać jego przesłanie, będące na przykład przestrogą. Pewien góral co niedziela chodził na Mszę świętą do Kocioła na ustalona godzinę. Łączyło się to też z przeprawą przez Dunajec. Były już zimne dnie a lód na powierzchni rzeki tworzył warstwę lodu. Jednak Ojciec rodziny otrzymał po modlitwach porannych natchnienie dziś idziemy na inną godzinę na Mszę. W tych dawnych czasach nie było dyskusji przeprawili się wcześniej. Okazało się, że jeśli by poszli tak jak zawsze zginęli by. Druga przeprawa była tragiczna, wszyscy z tratwy w padli do zimnej wody i dostali się pod warstwę lodu i poginęli. Cnota ciszy może ocalić, bo słyszymy to co Bóg nam szepta do duszy. Jednak dziś jest mało ludzi zdolnych do ciszy, wybierają hałas i światowość dlatego w ten sposób pogardzają miłością Bożą, która chce się oddać osobom cichym.

Cnota ciszy prowadzi samoistnie do modlitwy wewnętrznej, która też możemy określić jako modlitwę serca, a w dalszej fazie do modlitwy odpocznienia – biernej postawy sycenia się Bogiem. Jako owoc spotkania z Bogiem docierają do nas słowa zrodzone w ciszy. Mają one moc przekonywania i są początkiem nawrócenia osoby, która je otrzyma oraz osób, którym je przekaże.

Wyróżniamy ciszę wewnętrzną i zewnętrzną

Do ciszy wewnętrznej prowadzi:

1. Wywyższenie Boga
2. Wyrzeczenie się opinii oraz względów innych osób
3. Uczestnictwo w Mszy Świętej z rana
4. Cisza po Mszy świętej jako adoracja Jezusa Ukrytego w duszy
5. Różaniec Święty

Wymienione elementy praktyk religijnych oczyszczają umysł wierzącego z burzy myśli oraz naleciałości złych myśli oraz prowokacji złego. Mając ciszę wewnętrzną łatwiej nam będzie przejść do ciszy zewnętrznej. Co z tego, że ktoś milczy zewnętrzne jak wewnętrznie krzyczy i jest bliski obłędu. Troska o ciszę powoduje, że pragniemy pokoju i nie tworzymy niepotrzebnych konfliktów z ludźmi, które przez gniew rujnują nas duchowo, pozbawiając nas wielu łask.

Do ciszy zewnętrznej prowadzą nas reguły

1. Wprowadzenie czasu ciszy np. od godz. 21.00 nie odbieram telefonów lub nie piszę wiadomości esemesowych itp. To dobre, by pod koniec dnia odłączyć się od spraw osobistych i przez ciszę znaleźć się w Chrystusie. Poświęcić czas tylko dla Niego. Stać się głuchym na to co zewnętrzne. Oznacza to też ograniczenie korzystanie z telewizji, radia, komputera itp. Te zabiegi są w celu stworzenia przestrzeni dla Boga by skupić się na Nim i oddawać Jemu cześć.
2. Przebywanie w ciszy na adoracji Najświętszego Sakramentu lub na łonie przyrody.
3. Starać się mniej mówić, a bardziej słuchać.

Maryję można nazwać Matką Ciszy. Ona rodzi Słowo Boga w dziewiczym łonie i pozostaje Jego świątynią. Jej ciało i dusza jest świętą przestrzenią dla Syna Bożego przez milczenie. Powinniśmy ją naśladować, by też rodzić dobro przez właściwe myśli, jakie powstają w ciszy, oraz czyny godne osoby ochrzczonej.

Jeśli chcemy by Bóg nas prowadził uczmy się ciszy. On przez nią będzie mógł nas prowadzić, przekaże przez Anioła stróża natchnienia i ocali od niebezpieczeństwa.

Polaku, gdzie jest twój honor ?

Kodeks rycerski w Polsce przetrwał w wartościach Bóg, honor Ojczyzna. Nie zachował się w Europie zachodniej, która całkowicie wyrzekła się monarchii i została z laicyzowana. Te trzy wartości były przekazywane jako drogocenny skarb narodu. Ożywały na Mszach za Ojczyznę, codziennym pacierzu, oraz podczas walk o niepodległość Polski. Ta nasza Polska triada Bóg, honor Ojczyna. Pozwala nam zrozumieć, że bez Boga i Jego łaski człowiekowi nie uda się zachować honoru. Natomiast bez Honoru nie uda się utrzymać i zachować wolnej Ojczyzny, gdyż zdrada i prywata stanie się powszechna.

Słowo honor w łacinie oznacza cześć. Z tego określenia wynika, że honor miał za zadanie okazywanie czci np. Bogu lub Ojczyźnie. Można też domyślić się, że jako jeden z elementów kodeksu rycerskiego oznaczał obronę czci tego co dla rycerza było święte. Możemy też określić honor jako wierność względem tego co dla nas jest ważne. Jest to więc cnota pozwalającą obronić i zachować nasz kodeks moralny i duchowe dziedzictwo. Honor łączy dwie najważniejsze dla Polaków rzeczywistości Boga i Ojczyznę. Dlatego też twierdzimy, ze Polak to Katolik bo nie może być inaczej. Osoba, która jest innowiercą zdradziła swoją wiarę nie może więc być człowiekiem honoru! W domyśle w przyszłości zdradzi swoja Ojczyznę.

Zaczynamy zdawać sobie sprawę z ważności tej cnoty. Została ona zaatakowana przez środowiska libertyńskie, by rozbroić obrońców wiary i ojczyzny. Chcieli pozbawić nas czujności by następnie nas złupić. Honor został przedstawiony w sposób karykaturalny jako przesadna nadwrażliwość. Przykładem tego miały być bezsensowne pojedynki. Owszem częściej one wynikały z męskiej pychy, niż wyższych racji. Lecz zabieg ośmieszenia honoru się udał. Dla wielu współczesnych ludzi to pojęcie nie jest zrozumiałe i oznacza swego rodzaju naiwność oraz nadpobudliwość. Nie łączymy go z pychą i chęcią do pojedynków i postawienia na swoim w oderwaniu od obiektywnej prawdy.

Honor łączymy z poznaniem prawdy tego co jest ważne i święte, dążeniem do sprawiedliwości i wyegzekwowaniu tego co jest słuszne. Piękno naszego dziedzictwa jakim jest Bóg i Ojczyzna zachowuje właśnie honor. Dzięki niemu opromienia nas dobro wieków zachowane w tradycji. Cnota honoru jest strażnikiem wielkości naszych przodków, którzy ubogacili nas swoją pracą, walką, twórczością. Przez bycie człowiekiem honoru zachowujemy też przyszłość stając się godnym przykładem dla przyszłych pokoleń.

W Polsce nie brakowało ludzi honoru w każdej warstwie społecznej i powołaniu. Wielu ich było wśród: księży, rolników, naukowców itp.. Jednak każdy zaborca, okupant, kolonizator mordował właśnie takich ludzi, gdyż oni byli nieustępliwi, niezłomni oraz nie szli na współpracę z systemem zła oraz nie zdradzali swych zasad oraz Boga i Ojczyzny. Przykładem bohaterstwa w tym względzie są wszyscy żołnierze wyklęci oraz ich księża kapelani.

Biedą wielką jest sytuacja, gdy ludzie tracą honor stają się skundleni. Jak pies ciągle bity chodzą pochyleni do ziemi. Nie potrafią oni wtedy obronić Boga i Ojczyny w swoim życiu. Nie znają swoich praw. Zapomnieli że są dziedzicami, lecz myślą, że są niewolnikami. Bez honoru stają się sprzedajni, materialistyczny, oraz tracą swoją godność. Z ludzi dumnych stają się niewolnikami błagającymi o resztki z stołu ludzi, którzy okupują dany kraj tak jak syn marnotrawny. Człowiek bez honoru to jak statek na morzu płynący bez kierunku.

Warto dziś postawić Polakom pytanie gdzie jest nasz honor? Dlaczego tak wielu z nas idzie na ustępstwa, godzi się na upokarzające traktowanie. Dlaczego tak wielu z nas dało się oszukać na Franki, kredyty z zmienną skalą procentową itp. Czy nie lepiej było nam żyć skromniej i na własnych warunkach. Nic od naszych oprawców nie brać i nic im nie dawać. Czy jałmużny jakimi są dopłaty dla rolnictwa lub innej działalności nie przyspieszają naszej ruiny. Dlaczego przyjmujemy nie sprawiedliwe warunki do prowadzenia dzielności gospodarczej. Dlaczego Polacy Polakom wystawiają mandaty, donoszą i nakładają kary pieniężne by mieć premię. Przecież inspektorami w terenie z urzędu skarbowego nie są obcokrajowcy. Prawo obecnie jest absurdalne i niewykonalne. Chodzi tylko oto by łupić nadal Polaka. Lepiej być biednym niż niszczyć drugiego doprowadzając go do ruiny i wzbogacać się na nieszczęściu brata i siostry. Gdzie jest wasze sumienie, gdzie jest wasz honor! Kim jesteście!

Do tej powszechnej ruiny, panoszenia się obcych nadzorców, którzy nami pogardzają doprowadził brak honoru. Jest on tchórzostwem którego trzeba się wstydzić i z którego trzeba się wyspowiadać.

Brak honoru doprowadził do upadku moralnego, następnie do utraty wiary. Dalej widać widmo pustych Kościołów, a następnie ich sprzedaż oraz mienia parafii. Obecny Kościół modernistyczny jest tylko fasadą jest jak drewno zjedzone od przez kornika – jest wewnętrznym prochem. Jedno pukniecie i zapadnie się w sobie, tracąc kształty. Do tej dewastacji i utraty dziedzictwa doprowadził brak honoru. Nie było sprzeciwu, obrony sacrum. Karą jest więc ruina. Jeśli ludzie się nie obudzą, dziedzictwo duchowe, kulturowe ojczyźniane rozprzedane będzie na bazarku. Tak się dzieje z rzeźbami i obrazami sztuki sakralnej w Niemczech i Francji. Ktoś wykonał krucyfiks, chrzcielnicę, ławki dla uposażenia Kościoła. Jednak, kiedy on niema gospodarza tylko złodzieja za właściciela to z radością wzbogaci się na tym co jeszcze pozostało. Przepisy prawne do sprzedaży kościołów w Polsce zostały już przygotowane po 2000 roku. Dziś wyposażenie tysięcy kościołów kaplic jest demontowane i rozprzedawane!

Zawsze istnieje możliwość powrotu do naszego kodeksu Bóg, honor, Ojczyzna. Jeśli nie odzyskamy Boga w duszy to i nie będziemy mieli szacunku do samych siebie oraz innych. Trzeba dzięki pomocy Bożej przekroczyć lek, obawy własny komfort życiowy i walczyć o prawdziwą sprawiedliwość jaką objawił nam Chrystus i naszej wszyscy zginiemy w amoku negacji Boga, natury, rozumu.

To osoby wierzące, zawsze na przestrzeni wieków, czyniły ten świat lepszym przez opór względem dyktatorów i nadużywaniem przez nich swej władzy. Jako osoby wyznania rzymskokatolickiego mamy obowiązek przeciwstawienia się współczesnym przejawom bałwochwalstwa w fałszywym Kościele i Ojczyźnie.

Niech honor zwycięży!

Trzeba w sobie kształtować zdolności do zachowania honoru. Można zacząć od dotrzymywania danego słowa, wykształcenia w sobie zdolności do znoszenia długotrwałego wysiłku i osiągnięcia wytrwałości w jakimś celu. Honor tez kształtuje cnota męstwa, która przeciwstawia się niesprawiedliwości. Natomiast z honoru wynika zdolność do piastowania wyższych urzędów, bo tak osoba nas nie zawiedzie i będzie wierna ideałom jakie zadeklarowała. Karą Boską są sytuacje, gdy ludzie wybierają osoby niehonorowe do kierowania krajem. Osoba, która nie ma zdolności honorowych jest dwulicowa i fałszywa. Niech rodzice uczą od małego dzieci jak być człowiekiem honoru, dzięki niemu będę odpowiedzialni. Nie dotknie ich zaraza obojętności i oddzielenia od własnego dziedzictwa i wielkości przodków!

Egzorcyzm dla Polski

Lud, zaś stał i patrzył (Łk. 23,35). To jedno zdanie wyraża stan niewyobrażalnego otumanienia tłumu, który obojętnie oraz bezdusznie przyglądał się torturom i uśmierceniu Jezusa na krzyży. Pod wpływem klątw i czarów dziś Polacy kompletnie nie orientują się w sytuacji. Ich umysły ujęte w klamrę kłamstwa i fałszywych przywódców straciły czujność. Większość ufa osobom, które na wierze lub miłości ojczyzny poprawiają sobie statystyki wyborcze i uprawiają swe interesy. W ten sposób się nic nie zmieni, a pozycja naszych wrogów będzie utwierdzać i ugruntuje się na przyszłość.

Przyszło nam mierzyć się obecnie z Fałszywym Kościołem Antychrysta oraz fałszywym rządem na naszych ziemiach. Wielu myślało, że po reformie Soboru Watykańskiego II przyjdzie era Ducha Świętego. Na to miast patrząc realistycznie na stan wiary Kościoła powszechnego i w naszej Ojczyźnie widać jasno, że przyszła era złego ducha. To co miało odnowić Kościół uśmierciło Jego działalność. Takie są fakty. Porównaniem mogą być rośliny na przykład sadzonki truskawki. Zmodyfikowane genetycznie, wydają owoc najwyżej przez dwa sezony potem zanikają. Tak się sprawa ma z zmodyfikowaną wiarą w parafiach. Ten fałszywy obrządek Novus Ordo i heretyckie nauczanie musi wcześniej czy później wypalić się i zaniknie. Tak będzie z ludźmi, którzy będą tkwić na siłę w fałszywym kościele. Najpierw osłabną a potem przestaną wierzyć. To oczywiste konsekwencje oddzielenia się od głowy Kościoła Chrystusa. To będzie przygotowaniem gruntu pod królowanie szatana. I tak on króluje w tysiącach ludzi uzależnionych i skutych grzechem. Lecz teraz chce rządzić w kościele tzw. katolickim.

Ludzie sami z dobrej woli przyjmują trutkę, która powoduje śmierć po jakimś czasie. Tak jest z jedzeniem tego co za trute, lecz również to co zatrute duchowo, przynosi śmierć ale wieczną. W tej erze złego ducha jaka jest w kościołach niegdyś katolickich, nie ma grzechu, sacrum, krzyża i wysiłku, wymagań, nie ma też narodu. Natomiast jest bałwochwalstwo, zielony ład, oraz interes. Można postawić znak równości między celami nowego porządku świata opartego o manifesty komunistyczne, a kierunkiem w jakim podąża fałszywy Kościół. Kościół synodalny jest kościołem jedności ze złymi duchami i staje się jaskinią zbójców, którzy dzielą się łupami z grabieży.

Potrzebna jest dziś odwaga do posiadania własnych poglądów. Do połączenia faktów i dojścia do wniosków, które mogą nawet przerazić. Trzeba odnawiać się przez odnawianie umysłu. Sytuacje tak beznadziejną ratują nie liczni księża, lecz od razu są oni poddawani karom kościelnym lub nagonce medialnej oraz w plątani w sprawy podejrzane moralnie. Ludzie wierzący nie mogą stać i patrzyć i nic nie robić. To co się dzieje, jest dokładnie czasem jaki przepowiedziała Maryja w Gietrzwałdzie. Diabeł jest spuszczony z łańcucha i jak dzika bestia rani wszystkich, których spotka.

Trzeba nam osłabić moce zła. Możemy to uczynić, przez modlitwę przebłagalną i post. Przez te dwie rzeczy będzie on oślepiony i nieszkodliwy. W obliczu tak wielkich zagrożeń oraz kar Bożych wszyscy Polacy muszą stawić się przed tronem Jezusa Chrystusa Polski i rozpocząć szczerą modlitwę na ocalenie naszej Ojczyzny. To jest ostatnia chwila. Tak jak w licznych objawieniach Bóg mówił: Anglia, Niemcy, Francja będą zniszczone przez rozlew krwi oraz apokaliptyczne kary.

Duchowe odrodzenie i uwolnienie od mocy złego ducha zaczyna się za każdym razem od Zdrowaś Maryjo. Egzorcyzmujmy przez co miesięczne czuwania z prawowiernymi księżmi. To znaczy z tymi którzy nie zdradzili wiary i są po stronie Boga. Jeśli nie mamy takich możliwości to pozostańmy na uczuwaniach w domach. Polecam czas modlitwy rozpocząć w pierwszy piątek miesiąca od godz. 21.00

Program to Droga Krzyżowa, Koronka do Bożego Miłosierdzia, trzy części Różańca Świętego, Litania do Serca Jezusa, Matki Bożej, Świętych Narodu Polskiego,

Podejmijmy wysiłek, by otumanionych rodaków uwolnić z letargu i przebudzić do powrotu do jedności z prawdą jaką jest Bóg

Niech nastąpi wreszcie panowanie naszego Króla Jezusa Chrystusa.

Wnieść Boże błogosławieństwo

Dawid sprowadziła Arkę przymierza do Jerozolimy. Uczynił to uniżając się przed Bogiem. Wchodząc do swego domu w pełni uwielbienia Boga i radości spotkała go przykrość. Jego żona Mikal córka Saula wzgardziła nim. Nie przyjęła błogosławieństwa jakie jej mąż w nosił do domu. Spotkała ją za to kara, że do końca życia pozostała bezdzietna (2 Sm6, 1-23). Natomiast, gdy Maryja wchodziła do domu Zachariasza do krewnej Elżbiety, ta wychwalała ją i czciła (Łk 1, 39 – 45). W ten sposób również otrzymała błogosławieństwo i szczególne łaski.

Jest bardzo istotne byśmy wnosili do naszych rodzin przestępując próg domu błogosławieństwo. Możemy to czynić na wiele sposobów. Jednym z nich jest katolickie pozdrowienie. Najbardziej powszechne to Laudetur Jezus Christus – Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus. Dobrze by było porzucić zbyt ogólne Szczęść Boże na rzecz uwielbienia Imienia Jezus. Czasem powodem tego zwrotu jest nasze tchórzostwo i nie zwracamy się do innych w sposób zdecydowany i jasny. Pewna kobieta miała sen. Szedł do niej Pan Jezus. Chciała Go pozdrowić, ale zabrakło jej odwagi. Kiedy już ją ominął w myśli powiedziała Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus. Jego postać się odwróciła i głośno odpowiedział: Na wieki wieków. Amen.

Wypowiadając słowa Laudetur Jezus Christus na samym powitaniu egzorcyzmujemy siebie, dom oraz domowników. Odbijamy, złe myśli, a także możliwość sprzeczki na początku spotkania. Moment wejście do domu jest bardzo ważny. Jeśli tego nie uwzględnimy, możemy być nie przygotowani na atak ze strony rodziny, lub też my możemy ich zaatakować. Bez pozdrowienia Boga zamiast wnieś błogosławieństwo wnosimy przekleństwo i niewole diabła.

Dobrym pozdrowieniem ministranckim jest Króluj nam Chryste! Odpowiadamy: Zawsze i wszędzie. W ten sposób zapraszamy Boga w nasze życie. Warto też zwrócić uwagę na kaszubski zwrot na powitanie: My trzymamy z Bogiem. Odpowiadało się tym samym zwrotem. To powitanie wierzącym Polakom i Kaszubom dało siłę do przeciwstawienia się prusakom, którzy nimi pogardzali. Niemieccy osadnicy byli protestantami i na wszelkie sposoby, chcieli tą rdzenną ludność zniewolić. Jednak to pozdrowienie My trzymamy z Bogiem dało im nadludzką siłę, by pozostać Katolikiem i Polakiem nie ulec presji kolonizatorów.

Jeśli mówimy śmiało Laudetur Jezus Christus prawdziwie trzymamy z Bogiem. Wypowiadając te słowa po łacinie przyznajemy się, też do naszej cywilizacji łacińskiej i wielowiekowej tradycji! Gdybyśmy tylko nauczyli się po łacinie tego pozdrowienia i je na co dzień stosowali wiele dobra byśmy w duszach rodaków zostawili. Te trzy słowa mogły, by ludziom otworzyć umysły na to co jest naszym najświętszym dziedzictwem.

Jak można zauważyć czcimy Boga naszym językiem. Przed mowę naszą jesteśmy w możności oddawania aktów uwielbienia, wdzięczności itp. Warto pamiętać, że na język przyjmujemy Komunię świętą. W ten sposób Bóg chcę uzdrawiać naszą mowę. Dla tego nie mogą z naszych ust wychodzić wulgaryzmy. Jeśli przyjmujemy Komunie świętą do ust, to w żaden sposób nie można z nich czynić naczynia pełnego nieczystości. Dlatego św. Jakub pisze: Język jest (…) tym, co bezcześci cale ciało (Jk 3,6). Jeśli nie wyzbylibyśmy się wulgaryzmów, oznaczałoby to, ze jako katolicy jesteśmy nie wiarygodni.

Św. Augustyn pisze: Wiedzmy zatem, iż to w naszej Głowie znajduje się dla nas źródło łaski, która spływa na członki według miary danej każdemu. Za tą myślą doktora Kościoła idą kolejne. Naszym duchowym rozwojem będzie, gdy czcić zaczniemy Boga naszym umysłem. Oznacza to wytrwałe, pełne skupienia podążanie za Słowami Boga. Dla kapłana będzie to głównie wierne i świadome wypowiadanie słów kanonu Mszy świętej. Dla wiernych na przykład rozumne wypowiadanie słów Różańca Świętego. Rozum ma przylgnąć do tego co mówią nasze wargi a wtedy przed nami zajaśnieje Trójca Święta.

Jeśli zaczniemy czcić Boga w naszej głowie, to zaczniemy Jego czcić również sercem. Jednak, gdy niema rozumowego odniesienia do Boga, a dana osoba bazuje tylko na uczuciach oznacza to majaczenie i egzaltacje. Dwie cnoty pomogą, nam skupić się na wytrwałej uwadze skierowanej do Boga. Są nimi Bojaźń Boża i pobożność. Dla tego tą pierwszą cnotą nazywa się początkiem mądrości. Ona jest odpowiedzialna za wyciszenie umysłu człowieka z roztargnień z powodu szacunku do Boga i chęci by Jego nie obrażać przez lekceważenie. Pobożność jest zdolnością odkrywania i przebywania w sacrum. Człowiek pobożny kocha nabożeństwa jakie są w kościele. Tą cnotę się atakuje i opisuje jako ludowość. Ma to oznaczać, że osoba pobożna jest zacofana i nie trwa w prawdziwej wyższej wierze, która jest oszczędna w okazywaniu czci Bogu. Nic bardziej błędnego, właśnie osoba pobożna ma oświecony rozum i prawdziwie oraz doskonale czci Boga. Osoby które innym zarzucają ludowość mają wiarę zmodyfikowaną na protestantyzm!

Z tego rozważania wynika, że najpierw mamy czcić Boga w naszym umyśle i do niego w ten sposób wniesiemy błogosławieństwo Boże, które rozejdzie się też na wolę oraz serce i wszystkie władze jakie ma do dyspozycji człowiek. Gdy jednak dana osoba ulegnie lenistwu rozumu będzie traciła łaski i wcześniej czy później wejdzie w przekleństwo złego. Gdyż obrażając Boga nie można podążać za Nim.

Czczenie Boga umysłem oznacza też rozróżnianie tego co dobre i złe. Mamy w tej kwestii wiele do poprawy. Obecnie dryfują w Polsce tysiące zagubionych osób w kościele. Stracili oni zdolność do własnej analizy zdarzeń w świetle tradycyjnego nauczania Kościoła. Bazują tylko na wypowiedziach innych. A swoje błędne decyzje potwierdzają równie błędnymi wypowiedziami prezentowanymi mediach. Za brak używania przez nich rozumu będzie dla nich karą życie w kłamstwie i brak dostępu do sakramentów świętych. Nie wniosą oni w swoje życie błogosławieństwa, lecz iluzję prawdy. Pragnąc być w jedności z Kościołem odpadną od Niego, gdyż nie zorientują się, w tym, że istniej już kościół fałszywy do którego należą.

Wysłuchajmy dogłębnie wypowiedzi św. Cypriana obrońcy wiary: Nie może razem z Chrystusem byc ten, kto wolał naśladować Judasza niż Chrystusa. Czy widząc zdradę wyższych władz duchownych możesz jeszcze z nimi w jedności? Skoro za profanację Najświętszego Sakramentu są najwyższe kary kanoniczne. To ci którzy udzielają Komunii świętej na rękę, a szczególne ci przełożeni, którzy do tego zmuszają mocą prawa są ekskomunikowani. Kan. 1382 – § 1. Kto porzuca albo w celu świętokradczym zabiera lub przetrzymuje postacie konsekrowane, zaciąga ekskomunikę latae sententiae, zarezerwowaną dla Stolicy Apostolskiej; duchowny może być ponadto ukarany inną karą, nie wyłączając wydalenia ze stanu duchownego¹. A przecież kiedy ksiądz udziela wiernemu Komunię świętą na rękę i bez pateny sprawia, że cząstki Ciała Pańskiego lecą na ziemię i są profanowane. Porzuca on Najświętszy Sakrament świadomie lub nie, ale popełnia przestępstwo określone kanonem 1382 – § 1.

Prawdziwy Kościół jest Kościołem walki, konfrontacji oraz rzeczywistością wierności Bogu. Osoby które do niego należą są obrońcami wiary. Jeśli zaś Kościół jest uosobieniem poddaństwa, kompromisów, oraz niewierności oznacza to, że jest on fałszywym!

Trwając w heretyckim kościele ściągniesz na siebie przekleństwo. Jednak używając rozumu możesz zawczasu powrócić do miłości Bożej i prawdy jaką nam pozostawił w swojej owczarni. Dlatego Jezus powiedział: Nie bój się mała trzódko (…). Tylko żyjąc w prawdzie do domu i w grono przyjaciół wnosisz błogosławieństwo i jedność oraz pokój ducha. Św. Cyryl Jerozolimski wołał: Przyłączcie się do owczarni Pana świętej i rozumnej, abyście postawieni po prawicy Boga, mogli odziedziczyć przygotowane dla was życie.

1 KODEKS PRAWA KANONICZNEGO promulgowany przez papieża Jana Pawła II w dniu 25 stycznia 1983 roku s. 221.

Cnota posłuszeństwa

Cnota posłuszeństwa jest też określana jako rada ewangeliczna i wchodzi do grona trzech ślubów zakonnych obok czystości i ubóstwa. Obecnie kojarzymy słowo posłuszeństwo z przymusem jaki stosuje państwo i fałszywy kościół do łamania sumień wiernych. Używa się go jak łomu, by okradać i niszczyć sacrum oraz dewastować umysły ludzkie.

Właściwe zrozumienie tej cnoty wymaga od nas odniesienia jej do prawa. Osoba, będąca naszym przełożonym musi wydawać polecenia, które są sprawiedliwe. Nie mogą one negować prawa Bożego, oraz stać w sprzeczności z nauką Kościoła. Również nikt nie może narażać naszego zdrowia na niebezpieczeństwo. Jeśli więc polecenia wydawane przez naszych przełożonych są niesprawiedliwe w odniesieniu do przykazań Bożych, nie są one dla nas obowiązujące. Ks. Georg May stwierdza: Niesprawiedliwe prawo nie ma charakteru wiążącego i nie zobowiązuje podlegającym prawu. Mogą oni je ignorować. Co więcej, nawet muszą je ignorować, jeśli jego przestrzeganie pociągałoby za sobą wątpliwe skutki¹.

Powinniśmy zachować zasadę, że trzeba Boga bardziej słuchać niż ludzi. Tą mądrość przekazują nam dzieje Apostolskie. Gdy św. Piotr i Jan byli przed Sanhedrynem i chciano ich zmusić, by nie głosili nauk o Jezusie Chrystusie odpowiedzieli pytaniem: Osądźcie, czy słuszna to rzecz w obliczu Boga, słuchać raczej was, niż Boga. (Dz. 4, 19). Przełożeni Żydowscy chcieli pozbawić Apostołów urzędu nauczania. Nie mieli do tego prawa, gdyż sam Bóg wybranym przez siebie ludziom udzielił tego przywileju. Wynika z tego wniosek, że Bogu nade wszystko powinniśmy być posłuszni. Ze względu na Jego osobę podporządkowujemy się rodzicom lub autorytetowi księdza. Jednak, gdy jesteśmy zmuszani do złego, nie możemy wykonać polecenia które jest w sprzeczności w nakazami Bożymi. Naszym obowiązkiem jest przeciwstawienie się. To jasno widać w żywotach pierwszych męczenników z początków istnienia Kościoła. By nie zdradzić Boga, ani perswazje rodziny, władców nie były wstanie nimi zachwiać. Oto przykład posłuszeństwa względem Boga jakiego nam dziś potrzeba! Ze względy na manipulacje prawdą, a co za tym idzie również prawem, posłuszeństwo dziś staje się środkiem do uległości antychrystowi. Siły zła stosują zwiedzenie ludzi przez autorytet. Wystrzegajmy się więc naiwności i nade wszystko bądźmy posłuszni Bogu i Tradycji, która jest pewna. Jeśli nawet sam papież zanegowałby prawo Boże oraz wcześniejsze nauczenie i dekrety Kościoła Świętego, powinniśmy się jemu przeciwstawić, gdyż stanąłby po stronie upadłych aniołów.

Istnieje też pojęcie posłuszeństwa nadprzyrodzonego. Ludzie czasem wypełniają polecenia, które wydają się niesprawiedliwe. Lecz jest w nich ukryty plan zbawienia, jaki dokonuje się przez niesienie krzyża. Powinniśmy według nauczania św. Jana od Krzyża wybierać to co trudniejsze i więcej od nas wymaga wysiłku i samozaparcia. Jednak, jeśli mamy odczynienia z intencją wykorzystania, lub zaszkodzenia komuś, to trzeba tą sytuacje określić jako nadużycie kompetencji władzy. Podpieranie się przez osobę na stanowisku, że tak Bóg chciał, lub, że to dla dobra firmy itp., nie zatuszuje jawnego nadużycia.

Posłuszeństwo jest jedną z najtrudniejszych cnót, ponieważ jest podporządkowaniem naszej woli innym osobom. Chcemy z natury sami o sobie decydować. Jednak świat stworzony przez Stwórcę jest hierarchiczny i nie mogą ludzie czynić to co chcą, lecz to co powinni. Dlatego są osoby, które innymi kierują, aby rzeczywistość w której żyjemy stawała się bardziej uporządkowana. Lecz w obecnym bałaganie mamy obowiązek weryfikowania tych, którym podlegamy. Jeśli tego nie uczynimy przez lenistwo intelektualne, może się to dla nas tragicznie skończyć.

Dla rozwijania cnoty posłuszeństwa należy studiować Pismo Święte i tradycyjne nauczanie Kościoła, wiernie wykonywać swoje obowiązki stanu, pracę zawodową zadania jakie mam do spełnienia w rodzinie. Nade wszystko być zależnym od Boga i Jemu służyć.

1 Ks. Georg May, Stara i nowa Msza, Andegavenum 2003, s. 138.

Rozwój cnoty miłości Ojczyzny

Cnota miłości ojczyzny ma już swoje zbawienne działanie w zaraniu powstania nowej rodziny. Gdy mąż i żona pochodzą z tej samej grupy etnicznej to ich dzieci będą miały silniejszy przekaz by swój kraj kochać i szanować. Pochodzenie dzieci z mieszanki etnicznej sprawi, że staną się bardziej podatne obojętność względem własnej ojczyny lub kultury oraz wpływy kolonizatorów. Młodzi ludzie powinni ustalić kim jest dana osoba za nim wstąpią w związek małżeński. Należy zorientować się czy istnie między nimi jedność narodowa, religijna, światopoglądowa. Dlatego odpowiednio wcześniejprzed zakochaniem w sobie powinni postawić pytania: Jakiej jesteś narodowości? W co wierzysz? Czy chcesz mieć dzieci? Jakie masz poglądy? Czy w twojej rodzinie ktoś był komunistą itp.?

Możemy się zastanawiać dalej, nad małżeństwem osoby wierzącej katolika z marksistą, potomka żołnierzy wyklętych z rodziną ubeków. Tak, to się dziś w Polsce dzieje! Lecz jakie są tego tragiczne skutki. Mówi się w takich sytuacjach dziewczyno, gdzie miałeś oczy? Lecz lepiej krzyknąć chłopie gdzie miałeś rozum! A fałszywy kościół to błogosławi, ostatnio wszystko błogosławi.

Chociaż dana osoba może ci się podobać fizycznie, lecz przekonaj się czy wewnętrznie nie jest ona barbarzyńcą i poganinem. Uroda minie, a charakter i przekonania pozostają na dłużej.

Jeśli związek małżeński już u swoich podstaw nie będzie miał odniesienia do patriotyzmu stanie się pękniętym i wadliwym fundamentem. Zapewne w przyszłości dojdzie do katastrofy młodej rodziny. Jak możesz się wiązać z osobą, nie poznawszy jej przekonań! To prawdziwa ignorancja i nie odpowiedzialność. Jeśli dana osoba nie jest związana z ojczyzną, to wcześniej czy później z niej wyemigruje przerywając więzy z pozostałymi członkami rodziny. Gdyby o tym młodzi ludzie wiedzieli i to zastosowali, uniknęliby wielu osobistych rozczarowań i cierpień.

Bardzo często dziś osoby wstępują w związek małżeńskie nie wiedzą w swojej naiwności, że łącza się z ukrytymi wrogami Kościoła, i Ojczyzny. Ich współmałżonek tylko zewnętrznie udaje przyjaciela lub rodaka! Początkowo nawet chodzi do kościoła, udaje zainteresowanego sprawami kraju. Tak naprawdę chce swoją nację zaszczepić na rodzimym gruncie. Wykorzystuje druga osobę, by z nią mieć dzieci, a potem je przez prawników odebrać i nastawić na tory nadzorców nad Polakami, według dyrektyw światowego rządu. Wcześniej obierze tym dzieciom chrześcijańskie wartości i zamieni je na zgodne z przekonaniami globalistów. Wejdą, do grona uprzywilejowanych, i gardzących kulturą i dziedzictwem tych terenów, gdzie się wychowali.

Jeśli jesteś ojcem i córka przyprowadzi ci kandydata na męża, który przypomina kosmitę to jej to powiedz i przestrzeż, byś potem nie żałował, że masz wnuki z Marsa lub nie płakał, że ci je zabrali i nie masz do nich dostępu!

Jak cnota miłości ojczyzny ma się rozwijać, gdy brak małżonkom jedności narodowej, religijnej oraz światopoglądowej. W ten sposób już od początku istnienia nowej rodziny są konflikty oraz brak możliwości rozwoju cnoty patriotyzmu.

To bardzo istotne i nieoczywiste w czasach fałszywej ideologii ekumenizmu, głoszonej nawet z kościelnej ambony. Chrońmy plan Boga, jakim jest pokojowe współistnienie narodów przed niszczycielami ludzkości.

Trzeba sobie uświadomić, że mam obowiązki względem Polski. Powinienem ją poznać, zaznajomić się szczegółowo z jej historią i kulturą, aby móc w przyszłości ją kochać. Dla niej również powinienem pracować i nie opuszczać jej granic, lecz walczyć, abyśmy mogli z moją rodziną żyć dostatnio na terenie Polski. To w Ojczyźnie powinienem zdobywać dochody na utrzymanie rodziny. Opuszczanie terytorium Polski na długi okres jest zdradą Ojczyzny! Można wyjechać na jakiś krótki okres, by zdobyć wykształcenie i popracować, lecz po niedługim czasie mam obowiązek powrotu do Ojczyzny. Wybór większych dochodów, zamiast życia i pracy w Polsce, jest zgodą na planowe wynaradawianie i tworzenie celowej wędrówki migracyjnej. Jest przyjęciem judaszowych srebrników za zabicie i przejęcie dziedzictwa naszych rodziców i dziadów.

Dobrze jest kupić ziemię, by być związanym konkretnie z danym miejscem i rejonem, i na tej ziemi wybudować dom, a nie mieszkać w bloku – jednej z klatek dla niewolników. Młodzi wyjeżdżają za pracą, a potem ich dzieci mają już zmienioną mentalność i zostają za granicą.

Zdaję sobie sprawę, że jest trudno, i że interesy robią w Polsce tylko ci, co mają przywilej na geszeft. Już trwa trzecie pokolenie ludzi, którzy wzbogacili się na krzywdzie i rabowaniu Polski. Zwykłych Polaków dobija się uciskiem fiskalnym, co za tym idzie, za granicę wyjeżdżają młodzi, wykształceni Polacy. Sytuacja ta spowoduje, że obcy w Polsce przejmą wszystko.

Jeśli będę mieszkał na terytorium mojej Ojczyzny, to będę mógł jej bronić przed zagrożeniami i będę mieć większy wpływ na jej teraźniejszość i przyszłość. Rozwój cnoty patriotyzmu powinien prowadzić do gotowości oddania za Ojczyznę życia. Troska o dobro rodaków powinna przekuwać się w pracę dla ich dobra, i ostatecznie w zdolność oddania życia za Polskę w chwili wojny lub opanowania jej przez nieprzyjaciół.

Rozwój miłości ojczyzny łączy się z wiernością obyczajom jakie praktykowali przodkowie, ale też z ich postawą duchową. Myślę o dziedzictwie cnót jakie Polacy jako Słowianie praktykowali. Mieli oni dobre serce, które hojnie dzieliło się dobrami materialnymi z innymi. Posiadaliśmy wrażliwość względem innych ludzi jeśli chodzi o pomoc biednym i potrzebującym, czyli nawzajem sobie pomagali, znaliśmy też własną wartość i mieliśmy honor oraz potrafiliśmy zdobyć się na wielkie heroiczne czyny, umieliśmy się zjednoczyć w chwili zagrożenia itd.

Niestety jak zauważył Feliks Koneczny podczas kryzysu rodzimej kultury powstają mieszanki cywilizacyjne. Mieszanka wprowadza tedy drugą cywilizację, ciało obce. Można je sobie częściowo przyswoić, ale też nastąpi schorzenie organizmu nawiedzonego obcym ciałem i muszą wyniknąć ujemne zmiany w funkcjonowaniu organizmu¹. Te mieszanki etniczne cywilizacyjne tworzą stan zapalny, a nawet zgon całego narodu! Dziś wielu Polaków uległo obcym wpływom odchodząc od cywilizacji łacińskiej. Obserwujemy dziś, duchowe zniewolenie rodaków cywilizacją żydowską. Stąd serca wielu Polaków stały się skąpe i obojętne oraz niewdzięczne. Nowe pokolenie Polaków już nie jest tak ochotne do pomocy potrzebującymi (rodakami), bo inwestuje w siebie, nie będzie pracować i poświęcać się dla Kościoła czy Ojczyzny, bo to się nie opłaca! Brak wdzięczności za trud wychowania rodziców i osiągnięcia wcześniejszych pokoleń młodzi zastępują krytykanctwem i roszczeniowością.

Trzeba pamiętać, że tworzenie mieszanek etnicznych i religijnych, oraz światopoglądowych, były głównym projektem kolonizacji Ameryki. W ten sposób masoneria powołała nowy kraj do istnienia Stany Zjednoczone. Zdajemy sobie sprawę, że ta koncepcja jest w opozycji do planu Bożego, który w Starym Testamencie i Nowym Testamencie nakazywał zachowanie odrębności etnicznej i kulturowej. Różnica między kolonizacją Indian a Polaków jest następująca u nich przebiegało to w sposób jawny i szybki, u nas natomiast w sposób ukryty i powolny. Pod tymi samymi hasłami wolności, postępu oraz demokracji. Efekt końcowy będzie ten sam, chyba, że cnota miłości Ojczyzny to powstrzyma.

Fragment książki Niezbędnik Rodzinny

1 Feliks Koneczny, Prawa dziejowe, Warszawa 2022, s. 446.